κι όπως θα παίρνω τις στροφές...

Αν ονειρευτείτε πως κουρευόσαστε, σημαίνει πως θα απογοητευτείτε.

Τώρα πια που έμαθα για τον πύργο, την κυρία που σε επισκέπτεται και τέλος πάντων όλα αυτά τα βάσανά σου... Τώρα πια που δεν μπορώ να διορθώσω την έλλειψη συμπόνιας που οι έξω από τον πύργο σου με κατηγορούν πως έχω... Καλοί Φαρισαίοι υποκριτές κι αυτοί... Τώρα που πια ένα σφάλμα έκανα, αλλά δεν μπορεί να το ξεχάσει η παγκόσμια βιβλιογραφία: θα σου μιλήσω με ειλικρίνεια και...θα τον πιούμε το γαμημένο καφέ που λέγαμε, ρε κορίτσι!

Έκατσα και σκέφτηκα και ξέρω τι φταίει για μένα: Το πάθος μου για την ακριβολογία. Θα σου δώσω μόνο τρία παρα-δείγματα ζευγαριών λέξεων,  μία διευκρίνιση και μία λίστα τραγουδιών. Και είμαι σίγουρη πως θα συνεννοηθούμε! Θα σου μιλήσω με παραδείγματα από τη δική σου ζωή(σε καμία στιγμή δεν υπολογίζω αυτά τα ως ερωτήματα εξίσου σημαντικά σε όλες τις ζωές, αντιθέτως, πιστεύω πως κάποιοι έχουν πολύ μεγαλύτερη φαντασία!  Εσύ για παράδειγμα είχες απλώς μία λιχούδω μαμά και έναν φλώρο πατέρα. Εγώ πάλι θύμα της πολιτικής συγκυρίας. Εγώ κι εσύ όμως ταιριάζουμε και θα στο αποδείξω.Άλλωστε στο δράμα δύσκολα βρίσκει κανείς εφαρμόγή της παροιμίας «το ξένο είναι πιο γλυκό». Πιο πιθανή είναι η εφαρμογή του μοτίβου «το δικό μου δικό μου, αλλά και το δικό σου δικό μου»)να μην βαρεθείς:

Ποιος ή ποια αποτελεί προτεραιότητα στη ζωή σου; Πώς μπορείς να βάζεις τις προτεραιότητες αυτής της γυναίκας πάνω από τις δικές σου; Κατά πόσο οι προτεραιότητες στη ζωή σου αποτελούν τελικά και τους βασικούς εξουσιαστές; Το κάνεις με ελεύθερη βούληση; Το επέλεξες, μικρή μου;

Πέρα από την επιρροή, αλλά και τον συμβολισμό των προτεραιοτήτων μας στην εικόνα μας, η απόφαση να χαρακτηρίσουμε και να προσδιορίσουμε έναν ανθρωπο προτεραιότητα στην ζωή μας, πόση εξουσία αυτομάτως του/της αφήνει; 
Τι γίνεται από εκεί και έπειτα με τις αποφάσεις; Ποιο είναι από εκείνη τη μέρα και έπειτα το κίνητρο των πράξεων; Η αλήθεια; Η ανάγκη; Η εικόνα; Εγώ για παράδειγμα θυσιάστηκα σε εκατομμύρια σελίδες γιατί; Για ποιο λόγο τι κέρδισα; Χίλιους εκατό ασημένιους σίκλους από τον καθένα… Τρίχες!

Μετά, σκέφτομαι, μπορούσες να κάνεις κι αλλιώς κι αν δεν ήταν αυτή σου η προτεραιότητα, σάματι με τι θα ασχολιόσουν; Θα γινόσουν κομμώτρια; 'Η θα περίμενες το βασιλόπουλο, που στραβώθηκε και αργεί και δεν βρίσκει το δρομο; Χα! Μας τα ‘παν κι άλλοι αυτά! Ξέρεις τι παραμύθια μου ‘πε εμένα μέχρι να μου πει την αλήθεια; Ξέρεις πόσο χρόνο μου 'φαγε με τα "παιχνίδια" του; Πόσο να περίμενα;

Ακόμη κι αν απαρνηθείς τις βασικές και στερεοτυπικές δεσμεύσεις όπως ο γάμος, τα παιδιά κτλ, πάντα θα υπάρχει μια προτεραιότητα που κι αν δεν την επιλέξεις συνειδητά, θα μπει αυτόματα πρώτη έως ότου επέμβεις ή απλώς πεθάνεις. Το κενό υπάρχει μόνο όσο δεν πέφτεις μέσα του... (Συγγνώμη, καφρίλα από μέρους μου αυτή η επιλογή ρήματος, ο ποιητής την είχε διαλέξει)

Κι αν έβαζες δηλαδή τον εαυτό σου προτεραιότητα, ευνοϊκότερα θα σε κρίναμε; Μήπως θα γινόσουν τότε το αγαπημένο παραμύθι κανενός;! Μήπως έγινα εγώ; Να μην δεσμευτείς σε τίποτα άλλο, για να μην του δώσεις εξουσία και να χρίσεις τον εαυτό σου, αυτό που θα τραγουδούσαμε σαν άλλες Καιτούλες «ο άντρας της ζωής σου είσαι εσύ». Και ποιος θα σε συγχωρούσε μετά, εγωιστικό γουρούνι! Τρίχες! Όλοι θα ισχυρίζονταν πως από την αρχή μόνο τον εαυτό σου κοιτούσες... Πάλι κλειδωμένη θα έμενες στις σκέψεις και στους καθρέφτες σου...

Θέλω να μιλήσουμε για στόχους και επιλογές. Εντάξει, το ξέρω και το ξέρεις πως δεν είμαι και το πιο αισιόδοξο και ρομαντικό άτομο στον πλανήτη... Συνήθως, έχω δει το τέλος, τα τέλη που θα πληρωθούν, κατά τον λογαριασμό των λαθών, αλλά και κυρίως το: τέλι τέλι τέλι, κάλπικε ντουνιά! Αυτό πιστεύω, αυτό είμαι.

Αλλά ταυτόχρονα μέχρι το τέλος θα λέω πως: αν το κάναμε έτσι; ή αν το παλεύαμε αλλιώς; ή με περισσότερο πάθος; ή χρειαζόταν λίγη αναίδεια; ή γνώση; ή καλύτερο καιρό; Τότε όλα θα γίνονταν ή περίπου όλα ή έστω τα βασικά ή ένα. Και τίποτα να μην γινόταν θα ήμασταν υπερήφανοι άνθρωποι και ευτυχισμένοι για τη ζωή μας και τις επιλογές μας. Τρίχες! Ο στόχος, η συνέπεια, η υποστήριξη των επιλογών, με ακρίβεια, με πάθος είναι ο τρόπος της ζωής μου. Είμαι περήφανη που κατάφερα και πέτυχα ένα στόχο στη ζωή μου, μικρή μου...

Αλλά είναι αυτό πραγματικά ελεύθερη βούληση; Και πως όλο αυτό το πάθος για το στόχο μπορεί να εναρμονιστεί με τις προτεραιότητες τις ζωή μας; Θέλω να πω, πότε έγινε η προτεραιότητα της ζωής μου αυτός, πότε ο στόχος μου ήταν άλλος και πού χάθηκα εγώ; Αν ο στόχος μου γίνεται προτεραιότητα, τότε ποιος κυνηγάει ποιον; Ποια είναι η σωστή σειρά πρώτα γέννησε ο στόχος την προτεραιότητα ή η προτεραιότητα το στόχο; Όλα για τους άλλους ή όλα για μας;

Εσύ, για παράδειγμα έθεσες ως στόχο σου την ικανοποίηση των επιθυμιών της κυρίας αυτής, άρα τελικά εξυπηρετείς το στόχο σου; Το δικό σου; Σώστα; Γιατί μου κάνεις τη θιγμένη, κοπελιά;

Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω! Θέλω να αρπάξουμε τη ζωή μας από τα μαλλιά μας! Θέλω παρέα! Θέλω παρέα να ψαξουμε να βρούμε τον καλό μας εαυτό ή εστω να αρχίσουμε να περπατάμε (πέφτουμε, θα δείξει) προς τα εκεί που ελλοχεύει το καλό. Ποιο καλό;  

Ο καλός είναι ευγενής. Ο καλός είναι δικαιος. Ο καλός είναι τίμιος. Ο καλός καλό δεν βρίσκει.  Τι κι αν το πετυχημένο χιούμορ είναι μαύρο, τι κι αν οι «κακοί» φαίνονται πιο έξυπνοι... Εγώ θέλω να ‘μαι καλή. Δίκαιη. Τίμια. Πώς μπορώ να το προσδιορίζω; Πώς μπορώ να το εντοπίζω; Μα η ίδια η επιδίωξη στόχων, με άξονα τις προτεραιότητες μου, μπορεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. (Εμένα όχι καλυτερη, μόνο διάσημη προς το παρόν...)

     Αλλά φοβάμαι πως εξυπηρετώντας τις επιθυμίες της κακιάς μάγισσας σου, που προηγούμενα καταλήξαμε πως συνειδητά έχεις επιλέξει να κάνεις, γίνεσαι συνειδητά υποχείριο του κάκου...

Γι’ αυτό, Ραπουνζέλ, αύριο θα έρθω από εκεί! Αποφάσισα να σε βοηθήσω! Τη δική μου τη ζωή την θυσίασα στην ακριβολογία! Αχ! Αφού σου 'πα βαριά λόγια: συνειδητά, ασυνείδητα, ελεύθερη βούληση, εξουσία, προτεραιότητα, στόχος, αφού διευκρίνισα το δικό σου καλό και το κακό τώρα ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για αποκόψουμε όλα τα περιττά βάρη από τη ζωή σου! Τελειώσαμε, Ραπουνζέλ, το σύνθημα είναι: γυναίκα χωρίς άντρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο!

Να με περιμένεις! 
Μόλις ακούσεις το σύνθημα
ρίξε τα μαλλια σου!

Δαλιδά

 Υ.Γ. Άκου αυτά μέχρι να φτάσω:

   

https://www.youtube.com/playlist?list=PLNfyX4jych2ywPm6yZ3pM3hm5WOXepF2Z

αν είναι μικρή ή μεγάλη, χμ...

 

   

 https://www.youtube.com/watch?v=92xwrhPIDgE

Ρόδι, Rozzallia...

Καλή χρονιά/ ψαριά/ σπορά και σοδειά

Καλά ταξίδια/ φιλιά/ κρασιά/ παιχνίδια

Καλές  πορείες/ ευθείες/ ακτινογραφίες/ παραλίες

Καλή ανάγνωση/ ακρόαση/ θέαση/ γραφή κι αρίθμηση

(Κι ενώ μυρίζει εκλογές κι αφού δεν μυρίζει πια βροχή, σας εύχομαι ένα τζιτζίκι, μία μεγάλη ομπρέλα, ένα φλύαρο νάνο, ένα κόκκινοτρίχικο κουτάβι, αφόρητη νύστα, μία φουσκωτή μαρέγκα, ένα ζεστό καφέ, δύο βαμβακερά παπλώματα, δύο δίχρωμα μαξιλάρια, δύο μακριές κοτσίδες, είκοσι κοντά νύχια, γαργαληστά ρ, μία σκεπαστή βάρκα- καμπίνα βάρκας, το ομορφότερο παραμύθι του κόσμου και λίγες μέρες άδειας για να ασκήσετε το εκλογικό σας δικαίωμα!)

λα λα λα...

Όταν οι Ούννοι γιορτάζουν την Παγκόσμια Μέρα Ψυχικής Υγείας

Η Κ. είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει μόνη της σε ενα σπίτι, αν και δεν ξέρει τι ώρα βρέθηκε εκεί και μάλλον δεν την πολυνοιάζει κιόλας.

Δεν έχει ζώα μαζί της, δεν μετράει τ’ αστρα, κι αυτό για να μην σχηματίσετε την στερεοτυπική αντίληψη για το πως μεγαλώνει ένα κοριτσάκι μόνο του στην άγρια πόλη. Δεν μοιάζει με γνωστές με σπίρτα, άλογα, μαϊμούδες και ρολόγια. Δεν την μετακινούν κυκλώνες και κυρίως δεν κοιμάται πολύ.

Κάθεται πολλές μέρες μέσα στο σπίτι της. Στο σκοτάδι και ζωγραφίζει σπίτια. Και μετα τα κατασκευάζει. Με χαρτόκουτα που βρίσκει στα σκουπίδια.

Δεν της λείπει τίποτα, δεν κάνει όνειρα, έχει μόνο την ανάγκη να φτιάχνει σπίτια. Πρώτα στο χαρτί και έπειτα με τρεις διαστάσεις. Δεν τα γεμίζει με τίποτα σπουδαίο. Κάτι μικρά ανθρωπάκια μόνο κυκλοφορούν στα σπίτια της. Αλλά δεν τα βλέπει ούτε καν εκείνη. Και δεν ξέρει ούτε πότε φεύγουν, ούτε πότε έρχονται.

Αν μπορούσαμε να κρυφοκοιτάξουμε από το παράθυρο την Κ. την ώρα που ζωγραφίζει, θα βλέπαμε πως έχει ζωγραφίσει και δικά μας σπίτια… 

Σπίτια που ζήσαμε κάποτε. Σπίτια που μεγαλώσαμε ή που πεθάναμε κι αν κοιτάξετε καλά μέσα στο σπίτι σας που έχει σχεδιάσει, θα δείτε πως σε κάποια γωνιά δίπλα στο τηλέφωνο ή πίσω από το καλοριφέρ, μέσα στην ντουλάπα ή έξω στον κήπο της αυλής, υπάρχει ένα μικρό κοριτσάκι που ζωγραφίζει σπίτια δικά σας ή ξενα που μέσα κυκλοφορούν μικρά ανθρωπάκια. 

Η Κ. γιορτάζει σήμερα!Πείτε της ένα χρόνια πολλά, σπίτι είναι...

Σπίτι σας, συγκεκριμένα...

https://www.youtube.com/watch?v=_CgngMZnVG8

Μήπως είδατε πουθενά τη σκιά μου;

Διάβασα το βιβλίο σε μια ίωση της παιδικής μου ηλικίας και δεν θεραπεύτηκα ποτέ.

Ο αρχηγός μιας παρέας χαμένων αγοριών και με ό,τι αυτό συνεπάγεται πάντα ήταν για μένα μεγάλος πειρασμός. Όχι με την φτωχή έννοια του μοναδικού κοριτσιού και της ματαιοδοξίας που αυτό συνεπάγεται, αλλά και με το απόλυτο βύθισμα στο διαφορετικό και στο ουσιαστικά έτερο. Μια παρέα που δεν μπορείς να είσαι μέλος. Αλλά ταυτόχρονα δεν έχεις επιθυμήσει τίποτα περισσότερο από αυτό, το άλλο, το ξένο, το διαφορετικό στη ζωή σου.

Διάβασα μετά από πριγκίπισσες, μέχρι επαναστάτριες, ερωμένες και λολίτες, μάγισσες και συντρόφους, μπαρμπαρέλες και πουτάνες και τις αγάπησα πολύ. Τις κατάλαβα, τις μιμήθηκα, τις αγκάλιασα, τις ερωτεύτηκα. Ήταν ο τρόπος να μπω στις παρέες χαμένων αγοριών. Νόμιζα ότι μπορώ να γίνω η Γουέντι, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να συνδεθεί...

Θες που είναι εύθραυστη, καλή, φωτεινή... Θες να φταίει που πετάει(;). Δεν την ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν την αγαπώ τόσο όσο αυτόν...

Η λατρεία μου για τον Πίτερ Παν θα είναι αιώνια. Το πάθος μου άσβεστο. Η ζωή μου δικιά του.

Γιατί κάποιος να έχει τέτοιο πάθος με τον Πίτερ Παν; 

Σε ένα παλιό μου φίλο σε ένα «παρθενικό» μπαρ μιας ελεεινά ακριτικής επαρχίας εξομολογήθηκα πως έχω φαντασιώσεις με πειρατές και εκείνος μου έλεγε πως δεν είναι φαντασιώσεις είναι σχέδια και πλάνα, ώστε να γίνουν υποχείρια μου και να με πάνε στον Πίτερ Παν. Ότι οι πειρατές είναι τα καλά παιδιά, ο Πίτερ όχι...

Κι αλήθεια: τι καλό έχει τέλος πάντων ο Πίτερ Παν; 

Ο Πίτερ Παν δεν μεγαλώνει ποτέ. Ο Πίτερ δεν αγαπάει ποτέ ή ακριβέστερα ο Πίτερ Παν δεν ανταποδίδει την αγάπη, όπως αυτή του χαρίζεται.Ο Πίτερ Παν είναι μοναδικός του είδους. Ο Πίτερ Παν είναι μόνος.(Άστε που η σημειολογική του σύνδεση με τον μυθικό θεό Πάνα με απωθούσε σε όλα τα επίπεδα.)

Ξέρω τι είναι... είναι το μαύρο. Ο Πίτερ Πάν είναι κακός, εγωιστής, είναι νάρκισσος. Εξουσιαστής και αλαζόνας. Είναι σεξιστής και βίαιος. Είναι περιθωριακός, ανήθικος και ψεύτης. Είναι συμπλεγματικός και δύσκολος. Απρόσιτος και εθιστικός. Είναι σαγηνευμένος και σαγηνευτικός.Κυρίως, όμως περισσότερο από όλα και πάνω από όλα, είναι λυτρωτικός και αιώνιος. Είναι η κόλαση.

Είναι η κρυφή όψη της Σελήνης. Και είναι ταυτόχρονα το έτερό μου. Το έτερο μισό μου.

https://www.youtube.com/watch?v=pkL2VqGqzMM

Αναιδεστάτη!

 

"Για τον κακό εκείνο τον καιρό, 
αν ποτέ έρθει ο καιρός αυτός,
που, όταν τα κουσούρια μου θ' ανακαλύψεις, 
τα φρύδια σου θα σμίξεις,
όταν κλείσει του έρωτα σου ο λογαριασμός 
κι απ' ό,τι ζήσαμε
ένα λείψανο θ' απομείνει, 
για τον καιρό που θα διαβείς πάλι σαν ξένη
και βλέμμα ψυχρό γι' αντίο 
ο ήλιος του ματιού σου θα μου ρίξει,
όταν η αγάπη σου, 
που θα είναι άλλη απ' ότι είχε υπάρξει,
αιτίες, θα 'χει βρει, 
σοβαρή κι απρόσιτη για να δειχτεί,
για κείνον τον καιρό 
είμαι από τώρα οχυρωμένος, 
την ερημιά μου περιμένω
και να που εδώ το χέρι μου σηκώνω, 
εναντίον μου ορκισμένος:
για όλες τις αιτίες 
που θα βρεις να μ' απορρίψεις 
εγώ θα σ' υπερασπιστώ!"
 
Σονέτο 49, W. Shakespeare

Εντάξει, εγώ μαζί σου, Γουίλιαμ! 

Αλλά αν, λέμε αν, σ' απαντήσει αυτό το μεγαλειώδες:

https://www.youtube.com/watch?v=PaBjGZ3ZUxw

Ο καθρέφτης της μαμάς μου

Οι άνθρωποι της ζωής μου χωρίζονται σ’ αυτούς που αγαπούν τα ζώα και σ’ αυτούς που τα φοβούνται και τα αποφεύγουν.

Συχνά πρέπει να φροντίζω να τα σταματώ από την αυθόρμητη διάθεσή τους για οικειότητα και χάδι από το οποίο οι άνθρωποι που συνοδεύω στο δρόμο νιώθουν να απειλούνται. Σκυλάκια που ακολουθούσαν με ερωτικό πάθος πράσινα παπιά και χαδιάρηδες Ρωμαίοι που πηδούσαν για να βρεθούν σε καλοκαιρινές φούστες με κουδούνια. Πουλιά και ψάρια και έντομα...

Από την άλλη, όταν κυκλοφορώ με ανθρώπους που είναι εξαιρετικά ικανοί στο αυθόρμητο χάδι ως κάλεσμα και όχι απλώς ως αυθόρμητη ανταπόκριση στην έκδηλη διάθεση για αμοιβαίο «μύρισμα», η διάθεση μου περιορίζεται σχεδόν αυτόματα από την γνωστή σε όλους μας ανασφάλεια και μικροματαιοδοξία του «θα ανταποκριθεί στο δικό μου χάδι μετά από όλα αυτά ή μήπως δεν θα μ’ αγαπήσει αρκετά και θα μείνω μόνη με το χέρι απλωμένο;». Και έτσι απλώς μένω άπραγη να κοιτώ και να θαυμάζω...

Και σήμερα στο μυαλό μου (αν αυτό που έχω χαρακτηρίζεται ακόμη έτσι) η αγωνία  μήπως τυχόν και ετεροκαθοριστώ και δεν είμαι ο εαυτός μου. Μα τελικά όταν μιλάμε για ετεροκαθορισμό ως ένα μικρόβιο, τον ιό της ομφαλοσκόπησης που τον κολλάς, όταν φλερτάρεις συχνά με το ταβάνι, πώς τον θεραπεύεις; Και τελικά από τι να πεθάνω (αν όχι από τη βαρεμάρα) από λάθος ετεροκαθορισμούς ή από σωστές ομφαλοσκοπήσεις;
 

 

Νόμιζα πως η σχέση με τα ζώα αποτελούν το (προληπτικό) εμβόλιο και για τα δύο, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα και αυτή η σχέση μου ασθενεί από το ίδιο μικρόβιο και τον ίδιο ιό...

Υ.Γ. Από πάντα ζήλευα τη σχέση της μάνας μου με τα ζώα: τη θέλουν σαν τρελά, τρίβονται πάνω της, την κοιτούν στα μάτια, την υπακούν και εκείνη τα απορρίπτει, αφού τα ταΐσει...

 

Λα λα λα...

 

Le roi est mort, vive le roi.

Μεσάνυχτα ζυγώσανε σχεδόν
στην ησυχία βυθισμένη η Βαβυλών

Στον πύργο όμως ψηλά του βασιλέα
γελά με κρότο η αυλική παρέα

Στην αίθουσά του την βασιλική
έχει ο Βαλτάσαρ δείπνο και γιορτή.

Οι δούλοι κάθονται σε αστραφτερές σειρές
και το κρασί πετά στα κύπελλα φωτιές.

Κροτούν τα κύπελλα και οι δούλοι αλαλάζουν
στον βάναυσο τον Βασιλέα αυτά ταιριάζουν.

Τα μάγουλά του θέρμη τα φλογίζει
και το κρασί με θράσος τον γεμίζει.

Το πάθος του τον σέρνει στα τυφλά
βρίζει τα θεία με λόγια αμαρτωλά.

Χτυπά το στήθος και άγρια βλαστημάει, 
όλη η παρέα του σε επευφημίες ξεσπάει.

Περήφανη η ματιά του τότε γνέφει:
ο δούλος τρέχει αμέσως και επιστρέφει,

σκεύη χρυσά έχει πάνω στο κεφάλι
που απ' του Γιαχβέ το ιερό τα έχουν βγάλει.

Κι ο Βασιλιάς με χέρι βέβηλο αρπάζει
ένα άγιο ποτήρι και το αδειάζει

γεμάτο καθώς ήταν βιαστικά
κι αφρίζοντας, φωνάζει δυνατα:

"Σένα, Γιαχβέ, χλευάζω εις τους αιώνας. 
Εγώ είμαι ο βασιλιάς της Βαβυλώνας!"

Μα μόλις έσβησεν η λέξη η φρικαλέα, 
φόβος κατέλαβε κρυφός τον Βασιλέα.

Τα γέλια αμέσως τα βουερά σωπάσαν, 
στην αίθουσα όλοι σαν νεκροί σωπάσαν.

Και δες! Και δες! Στον τοίχο τον λευκό
προβαίνει χέρι ανθρωπινό.

Γράφει, γράφει στον τοίχο τον λευκό
φεύγει κι αφήνει πύρινο γραπτό.

Ο Βασιλιάς με βλέμμα ακίνητο κοιτάζει, 
τα γόνατά του τρέμουνε, χλωμιάζει

Οι δούλοι από τη φρίκη παγωμένοι, 
η συντροφιά βουβή τώρα σωπαίνει.

Ήρθαν κι οι μάγοι μα κανένας τους να πει
και να εξηγήσει δεν μπορούσε τη γραφή.

Και τον Βαλτάσαρ πριν ακόμη φέξει
οι δούλοι του τον είχαν φονεύσει. 

(Χ. Χάινε)

λα λα λα...

Αν η ερώτηση είναι τι σκέφτεσαι, η απάντηση είναι πάντα σαγήνη και αμαρτία

Άνθρωποι, άνθρωποι μας, ανθρωπάκια, ανθρωπάκια μας που έρχονται και φεύγουν...

Ακόμη δεν κατάλαβα πότε ήρθαν, ακόμη δεν αποδέχτηκα πώς χάθηκαν.

Έμαθαν, είδαν, άκουσαν, έζησαν τους τελευταίους μήνες και κυρίως κινήθηκαν γύρω μου, αφού άλλωστε εγώ πια αποτελώ σταθερό σημείο ή/και εμπόδιο, όπως το δει κανείς.

Και σκέφτομαι στα καλά καθούμενα (και μόνο) εδώ πέρα πως τα χαρακτηριστικά της κίνησής τους θα έπρέπε να προσδιοριστούν με τα χαρακτηριστικά οποιασδήποτε άλλης κίνησης. Ταχύτητα, απόσταση, χρόνος. Και αυτό σκεφτόμουν παλιότερα:

Ερώτηση 1η: Πόσο κράτησε;

Λίγο

Πολύ

Δεν ξέρω/ Δεν απαντώ

Ερώτηση 2η:  Πού με έριξε;

Ρέμα

Γκρεμός

Δεν ξέρω/ Δεν απαντώ

Ερώτηση 3η: Για πόσο; ή «Πέρασε και δεν ακούμπησε»

Συμφωνώ, 

Συμφωνώ λίγο

Διαφωνώ

Διαφωνώ λίγο

Δεν ξέρω/ Δεν απαντώ

https://www.youtube.com/watch?v=KTcda_Wfk7g&list=PLwr2djD41t3un48jOCT0xMjK-QXww0cJW&index=28

Όμως φέτος και λίγο πριν το στριψιμο δεκατεσσάρων βιδών ήρθε αυτό στην παρέα μου:

Ο γητευτής υπήρξε κατά παράδοση ένας απατεώνας που χρησιμοποιεί τεχνάσματα και μπαγαμποντιές για να επιτύχει τους σκοπούς του, που νομίζει ότι τα χρησιμοποιεί, γιατί παραδόξως, καθώς ο άλλος αφήνεται να σαγηνευτεί και υποκύπτει στην απάτη, συχνά τον καταργεί και του υφαρπάζει κάθε έλεγχο, με αποτέλεσμα ο γητευτής να πέφτει στα ίδια του τα δίχτυα, μην έχοντας υπολογίσει την αναστρέψιμη δύναμη της σαγήνης. Αυτό ισχύει πάντοτε: όταν κάποιος θέλει να αρέσει στον άλλον σημαίνει ότι έχει υποκύψει στη γοητεία του άλλου. (…)

Δεν υπάρχει χρόνος της σαγήνης ούτε χρόνος για σαγήνη, όμως η σαγήνη έχει το ρυθμό της, χωρίς τον οποίο δεν συμβαίνει. Δεν επιμερίζεται όπως μία οργανική στρατηγική, η οποία εκτυλίσσεται ακολουθώντας ενδιάμεσες φάσεις. Επενεργεί στιγμιαία, με μία και μόνη κίνηση και αποτελεί πάντοτε αυτοσκοπό για την ίδια. (…)

Το να σαγηνεύεσαι όμως είναι σαφώς ο καλύτερος τρόπος να σαγηνεύεις. Είναι μία στροφή δίχως τέλος. Όπως ακριβώς δεν υπάρχει ενεργητικό ή παθητικό στη σαγήνη, έτσι δεν υπάρχει υποκείμενο ή αντικείμενο, ούτε εσωτερικό ή εξωτερικό: παίζει και στις δύο πλευρές και δεν τα χωρίζει κανένα όριο. (…)

Για να υπάρξει πρόκληση ή σαγήνη, πρέπει να εκλείψει κάθε συμβατική σχέση εν όψει μίας σχέσης δυαδικής, πλασμένης από μυστικά σημεία, αποκομμένα από την ανταλλαγή, τα οποία αντλούν όλη τους την ένταση από το διαρκές τους μοίρασμα, την άμεσή τους αντήχηση. Παρόμοια είναι η μαγεία της σαγήνης, η οποία καταλύει κάθε οικονομία της επιθυμίας, κάθε σεξουαλική ή ψυχολογική σύμβαση και την αντικαθιστά με έναν ίλιγγο απόκρισης - ποτέ επένδυση: διακύβευμα∙ ποτέ συμβόλαιο: συμφωνία∙ ποτέ ατομική: δυαδική∙ ποτέ ψυχολογική: τελετουργική∙ ποτέ φυσική: τεχνητή. Δεν είναι στρατηγική κανενός: είναι πεπρωμένο.

(Baudrillard, Περί Σαγήνης)

 

Α! Και αμάρτησαν πίσω από την πλάτη μας ή/και μπροστά στα μάτια μας. Και θα συνεχίσουν και σ' αυτήν και στην Άλλη κοινωνία.

http://www.youtube.com/watch?v=GTaLpPp7apU&index=10&list=PLwr2djD41t3un48jOCT0xMjK-QXww0cJW

Εν κατακλείδι λοιπόν, αν οι απαντήσεις έχουν κάποια αξία, αν οι ερωτήσεις έχουν κάποια αξία:  ο καθενας έχει την ευθύνη του και τους κανόνες ή μη κανονες για την σαγήνη του και τις αμαρτίες του. 

Όσον αφορά εμένα στην πραγματικότητα δέχτηκα κάτι σαγηνευτικά δώρα και έκανα αμαρτωλές σκέψεις σήμερα το πρωί. Τελεία. 

Εχω ράμματα για τη γούνα μου, ένα μήνα μετά...

Απορίες στο κρεβάτι:

Από παλιά η βιβλιογραφία αδιαλλείπτως και ρυθμικά φωνάζει πως ξαναζούμε τα δράματα της ζωής μας άλλοτε στον ίδιο ακριβώς ρόλο και άλλοτε το ίδιο σεναριο αλλά από άλλο ρόλο κάθε φορά. Αυτό άραγε εννοούμε «εκδίκηση»;

Σε ένα καινούριο αγαπημένο δράμα που παρακολουθώ ειπώθηκε η σπουδαία ατάκα «επειδή είμαι χαριτωμένος δεν σημαίνει πως δεν είμαι και σοβαρός» φράση στην οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Άργησα πολύ να καταλάβω πως κάτω από το κοριτσάκι στο πόδι είναι πιο πιθανό να γραφτεί αυτό παρά το: "tout finit par des chansons". Αυτό άραγε εννοούμε «δώσε χρόνο»;

Μία φίλη έλεγε παλιά, όταν εκείνη ήταν νέα και όταν εγώ ήμουν ωριμότερη, πως ο ορισμός της μοναξιάς είναι ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει. Και τότε καθομαστε σε ένα ξυλινο μπαρ πάνω από ένα αναλογικό σταθερο τηλέφωνο. Τώρα κάθομαι απέναντι σε έναν imac, δίπλα σε ένα ασύρματο, κρατάω ένα ipad και φορτίζω καθημερινά το κινητό μου. Αυτό αραγε εννοούμε “μοναξιές, ε;”;

Μπαίνοντας στο χειρουργείο ήλπιζα πως θα αποκτήσω μία ανάμνηση για το μέτρημα από το μηδέν ως το άπειρο, και θα σταματήσω να ακούω πια το τραγούδι στο μυαλό μου, γιατί θα έχω πια βίωμα. Αλλά δεν τα κατάφερα. Όλοι εκεί μέσα ασχολούνταν με το πόδι μου. Στην συνέχεια ήρθε η αγαπημένη μου -κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος- αναισθησιολόγος η οποία προς στιγμήν φάνηκε ότι θα ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό και αναθάρρυσα, σκέφτηκα ήρθε η ώρα μου. Αλλά δυστυχώς αυτή ασχολήθηκε με το χέρι μου... Αυτό εννοούμε “μη δημιουργικός χρόνος”;

Φτάνει όμως γιατί σήμερα έχουμε γενέθλια και αυτή τη φορά θα σας κάνω εγώ δώρο και θα σας δείξω κάτι για το οποίο ντρέπομαι πολύ αλλά νομίζω πως θα σας ανοίξει τα μάτια (δυστυχώς εμένα μου άνοιξε το πόδι με την κακή την έννοια) για το γιατί έπεσα κι αν μου άξιζε. 

Όσο κατέβαινα με τον J. το μονοπάτι, επείδη φοβόμουν να κοιτάξω γύρω γύρω μην πέσω(χα χαχα χαχα χα χαχα)ήμουν συγκεντρωμένη και έφτιαχνα στο μυαλό μου την επόμενη ανάρτησή μου στη rozzallia, σας παρουσιάζω το προσχέδιο, με τίτλο "Παροιμία μου και παροισία σου" με θέμα ένα βίωμα για κάθε μία παροιμία. Όπως καταλαβαίνετε, πρόλαβα κι  έφτιαξα μόνο την πρώτη, όπως εσείς έτσι κι εγώ έχω σκάσει από την περιέργεια για το τι σκατά βίωμα θα έβρισκα για την τελευταία αγαπημένη μου παροιμία! 

Καλή διασκέδαση με τις πομπές μου:

Γεννήθηκα με μία έμφυτη, πηγαία αγάπη και κατανόηση στις παροιμίες, στη λαϊκή φιλοσοφία. Το ασίγαστο μίσος μου για την κάθε προέλευσης και κάθε σκοπιμότητας ή/ και χρησιμότητας  λαϊκότητα την γνωρίζετε. Όμως όταν το θέμα φτάνει στη λαϊκη σοφία, κάτι ξυπνάει μέσα μου και το ενδιαφέρον μου χτυπάει κόκκινο! Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την αγαπημένη μου ανακάλυψη σε σχέση μ’ αυτό:

1. Τους τελευταίους μήνες μπορώ και κάνω συνδέσεις που μου βγάζουν νόημα... Για παράδειγμα πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει ασφαλής και προστατευμένος (για να μην το χοντρύνω λέγοντας υγιής) σε περιβάλλοντα που συνήθιζα να κοροϊδεύω, να χλευάζω... Κατανοώ μέσα σ’ αυτά λόγους ύπαρξης! Γιατρεύω τη σοβαροφάνεια που μου επέβαλε για χρόνια το υπερεγώ μου. Τρομακτικότερο δε ότι την ίδια ανακάλυψη συζήτησα και μοιράστηκα πρόσφατα με τον 75χρονο πατέρα μου, ο οποίος ανέλαβε και με μία επαναστατική προκύρηξη την ευθύνη για αυτή μου την τάση...

Επιμύθειο: Ό,τι κοροιδεύω, το λούζομαι...

2. Επιμύθειο: Ας πηδάμε κι ας γελάμε για να λεν πως δεν πεινάμε.

3. Επιμύθειο:  Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι ή/και Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί τζαμί ή/και Χέστηκε ο Πολύδωρος που ‘ναι στα πόδια γρήγορος.

4. Επιμύθειο: Ήρθε κι άλλος απ’ την Κω και γυρεύει μερτικό.

5. Επιμύθειο: Χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι.

ΥΓ 1:Το "Μόχα" δώρο μου...
ΥΓ 2:Επειδή το διηγήθηκα πριν από λίγο κάπου και λέω να μην το στερήσω σε όσους/ες είστε μακρυά μου: μετά το χτύπημα, σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει να πεθάνω εκεί, γιατί θα γαμήσω τη ζωή των άλλων που βρίσκονταν γύρω μου, όμως ταυτόχρονα είχαν κολλήσει και οι παροιμίες στο μυαλό μου. Επίσης, δεν ήξερα και πως να προφυλαχτώ του θανάτου. Όλο αυτό το χάος στο μυαλό μου είχε σαν αποτελεσμα να καταλήξω πως κι αν πεθάνω αντε θα μου κάνουν τα σαράντα στην Αμοργό, αντε θα με κλάψουν έναν χρόνο, δύο χρόνια, στα τρίχρονα θα με ξεχάσουν... Επιμύθειο: Αλίμονο από αυτόν που φεύγει...