Αχ! Αν οι φίλοι μου είναι η περιουσία μου, οι φίλοι των φίλων μου είναι μια ξαφνική κληρονομιά που χρηματικό αντίκρισμα δεν έχει, αλλά είναι δώρο απρόσμενο και ξαφνικό.
Δεν
ξεκινώ μαζί τους το ταξίδι καλοπροαίρετα (ούτως ή άλλως δεν είμαι κιόλας φύση
καλοπροαίρετη και γλυκιά). Φτάνοντας λοιπόν, να γνωρίσω αυτά τα μικρά
κληροδοτήματα “χρόνου” αγωνιώ, ταράζομαι και υποφέρω ώσπου -πάντα η ίδια
κατάληξη- ταξιδεύω μαζί τους στη χώρα του αγαπημένου μου ή της αγαπημένης μου…
-κάποιοι
φίλοι φίλων είναι ταξιδιωτικές βαλίτσες τροχήλατες, αναδιπλώμενες, βολικές
ή/και κατάλληλες για βουτιές, για παράδειγμα
στη θάλασσα της Νισύρου, για μακρινά πολιτιστικά ταξίδια στον κόσμο των
έτερων στη Μόσχα ή στη Βουδαπέστη ή για απλές λιγοστές διακοπές σε χώρες που
δεν υπάρχουν. Όσο “κυλούν” στη ζωή των φίλων μου κουβαλούν, σπρώχνουν και
σπρώχνονται, λερώνονται, παλιώνουν και κρύβουν μόνο θησαυρούς καινούριους, αλλά
και σουβενίρ σε μικρές τσεπούλες που ξεχάστηκαν να δωριστούν… Οι πιο αγαπημένες
αυτές που έχουν μικρές κρυφές θηκούλες για τα άπλυτα.
-κάποιοι
άλλοι είναι μικρά νεσεσέρ καλλυντικών. Από φύση και θέση ομορφαίνουν τους
φίλους μου. Αυτοσκοπός η εξωράιση των άλλων. Μαγικά ματζούνια δυτικότροπα και
ευγενή ή ανατολικής φιλοσοφίας- προϊόντα ολισθικής θεραπείας. Τα πιο αποτελεσματικά,
τα πιο χρήσιμα, τα πιο καίρια είναι συνήθως αυτά που είναι δείγματα δωρεάν και
δεν προορίζονται από τον κατασκευαστή για πώληση.
-ξέρω
μία φίλη φίλης που είναι μια σκληρή ολοκαίνουρια δερμάτινη γυναικεία τσάντα, με
μία προσωρινή μυρωδιά καινουργίλας που μπορεί και να χρησιμοποιηθεί στους πέντε
άδειους δρόμους μιας επαρχιακής πόλης ως όπλο στα πεζοδρόμια. Πόσο τ΄αγαπώ αυτό
το όπλο! Πόσο κοριτσίστικα γυναικεία…(πόσο ακριβή…)
-
μα οι αγαπημένες μου είναι οι σακούλες: βεραμάν σακούλες σκουπιδιών που αγαπούν
το περιβάλλον, αδιάβροχα αυτοσχέδια καλύμματα για παν ενδεχόμενο, εύκολα
σκοινιά που λύνουν και δένουν σε ώρα ανάγκης, κλασικά γάντια που προστατεύουν
χέρια από τη βρωμιά, χάρτινες σακούλες με ζεστό ψωμί που έγιναν κάποτε δέντρα
για να κρατούν παρέα σε μια ορχιδέα, σακουλάκια πολυμπάγκ μικρά και αναλώσιμα
που χώρεσαν μπισκότα πορτοκάλι στην Αμοργό, άλλοτε παγωμένες στην κατάψυξη ή
πεταμένες στα τελευταία συρτάρια, πάντα εκεί και πάντα ανακυκλώσιμες, που η
πολυκαιρία τις ξεφτίζει, αν δεν θυμηθείς να τις βγάλεις στον καθαρό αέρα, στον
ήλιο ή απλώς να τις γεμίσεις και να τις κάνεις να υπάρξουν…
-δεν
γίνεται να ξεχάσω τη σχολική σάκα. Επιτρεπόμενο βάρος το 40% του σωματικού!
Σχεδόν το μισό μας… Το άλλο μισό μας…
(ένα
φοβο έχω για μένα μήπως αποτελώ ένα βαρύ σακί που όπου να ΄ναι θα με κόψει ο
χειριστής του αερόστατου και ποτέ δεν θα με αφήσει να πετάξω πάνω από την
απέραντη θάλασσα, ποτέ με ένα αερόστατο δεν θα πάμε στο φεγγάρι και ποτέ δεν θα
κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας, ούτε θα καταφέρω να κάνω μουσική την τρέλα
που σε διαφεντεύει. Μάλλον όμως αυτός είναι ο ευσεβής μου... φόβος. Γιατί μια
μέρα σαν τη σημερινή νιώθω περισσότερο ένα άχρηστο σακί γεμάτο άχυρο που ούτε
ένα γαιδούρι δεν θα καταδεχόταν να με φάει. Άλλωστε εξω το φρέσκο χλωρό
τριφύλλι δεν μπορώ να το κερδίσω σε νοστιμιά με τίποτα...)
Υ.Γ.
Αν λοιπόν, όταν μεγαλώσω δεν γίνω τούρτα, ένα εύχομαι για μένα τούτη την άνοιξη
που τα χέρια μου είναι μέσα σε άδειες τσέπες βαλμένα και δεν κρατούν τίποτα από
τα παραπάνω: να γίνω φετιχίστρια και να κάνω το καλύτερο σεξ του κόσμου ή με
τσάντες ξένες, που κρατιούνται από χέρια ξένα και ταξιδεύουν ολημερίς γεμάτες
με ξένα πορτοφόλια, κλειδιά, νεσεσέρ, βιβλία και χωρούν κάθε βράδυ τα υλικά για
την δημιουργία της επόμενης μέρας ή ακόμα καλύτερα (φευ) να βρω την άδεια
τσάντα.
.JPG)
