Για πολλούς λόγους δεν μπορώ να γράψω και γι’
αυτό δεν το έχω κάνει και τόσες μέρες τώρα:
1.Το νησί (την τρίτη φόρα! – τι αργή
μαθήτρια) με άφησε άφωνη. Η ομορφιά σε
αντίθεση μάλλον με την (μέχρι εκείνη τη στιγμή ζωή μου) μού ‘κλεισε το στόμα.
Όσες προσπάθειες κι αν έκανα να στοιχειοθετήσω κάτι: μια πρόταση, μια
παράγραφο, κάτι, οι λέξεις πετούσαν στο μυαλό μου και τελικά σχημάτιζαν κι
αυτές την εικόνα του τοπίου, χάνοντας εντελώς τη φύση, θέση και λειτουργία
τους. Στην Αμοργό δύσκολα γράφει κανείς...όχι γιατί λείπει ο λόγος (αιτία),
αλλά γιατί λείπει ο λόγος (μέσο) και ο λόγος (λογική). Nαι, ναι τέτοιες
προτάσεις παράγει το μυαλό στο νησί και μετά το νησί. Ακόμα κουβαλάω αυτό το
κλειστό στόμα.
2. Η αλήθεια είναι πως το χτύπημα (Στο πόδι;
Στο κεφάλι;) βοήθησε να ξανασχηματιστούν όλες οι τελείες και οι γραμμές στο
περιβάλλοντα χώρο γύρω μου. Αυτό έγινε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Βλέπω
διαφορετικά. Οι ιδιες εικόνες άλλαξαν «κίνημα». Άλλωστε αυτός δεν είναι ο
τρόπος που αλλάζουν τα κινήματα; Τα μάτια δεν αλλάζουν. Έμαθα ξαφνικά ότι ενώ βλέπεις πεντακάθαρα, ενώ μπορείς να ακολουθήσεις με όλες τις αισθήσεις την πορεία της δημιουργίας όλων των χρωμάτων και των σχημάτων και προς τα πίσω αλλά και προς το μέλλον, μερικές φορές για να επιβιώσεις πρέπει να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στο
μαύρο των βλεφάρων και στους άλλους, τους έτερους, τους ξένους. Η επιλογή στις προσλαμβάνουσες, δηλαδή ενώ μπορώ επιλέγω να μην, ακόμα μου φαίνεται η μεγαλύτερη πρόκληση που δέχτηκα ποτέ. Δεν ξέρω αν την έβγαλα καθαρή. Ασε που κι αν την έβγαλα δεν ξέρω πότε αν θα το δω. Δεν μπορώ εντωμεταξύ να το περιγράψω της
προκοπής καθώς εμπίπτω στον προηγούμενο λόγο (βλ. τον παραπάνω λόγο)
3. Ο βασικός λόγος βέβαια, είναι πως οι
σχέσεις μου με τους ανθρώπους μου δεν είναι όπως τις φανταζόμουνα. Είχα ξεχάσει
πως είναι να σ’ αγαπούν άνευ όρων. Τα τελευταία χρόνια είχα μπλέξει στο να
προσπαθώ να κερδίσω, να εξηγήσω, να διεκδικήσω, να διορθώσω, να κρύψω και ξαφνικά μέσα σε μια μέρα
εισέπραξα αγάπη για μια ζωή. Δεν παραπονιέμαι όπως καταλαβαίνετε, σοκάρομαι και
δεν ξέρω και πάλι τι να πω. Απλώς χορεύω από μέσα μου στο χτυπημένο μου πόδι τον παρακάτω σκοπό!
4. Τελευταίος λόγος είναι η προηγούμενη
ακριβώς ανάρτηση στην rozzallia λίγο πριν φύγω που με κάνει να μην μιλάω
μπας κι από δω και πέρα αρχίσω να ακούω και αυτά που μου ψιθυρίζει το σύμπαν... Τι να γραψω, όταν πριν από ένα μήνα έγραφα πως η καρδιά μου είναι στα πόδια μου; Χα!
Απλώς τραγουδάω ξανά και ξανα ενόσω κάνω τις ασκήσεις φυσικοθεραπείας αυτό:
Θα επιστρέψω. Αργά. Με τα πόδια. Όλα.
Σας φιλώ.