(Αιτία που γράφω αυτό το κείμενο σήμερα είναι για να απελευθερώσω την Rozzallia. Αρνούμαι να την ξαναφυλακίσω. Ανέχομαι, υπομένω και κατανοώ την κριτική που μου έχει ασκηθεί πολλάκις και από πολλούς σχετικά με τον συγκεντρωτισμό, τον εξουσιαστικό μου χαρακτήρα ή αλλιώς το πάθος μου για τη ζωή, όπως θα το μετέφραζα εγώ η ίδια. Να μια φορά που με βγάζει από μπελάδες και σώζει αθώους. Θα την σκοτώσω, όταν της πρέπει αλλά δεν θα την αφήσω να μαραζώνει για να μην την πιάνουν τα κακά τα μάτια...
Αφορμή όμως για το κείμενο: ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν...
Μπαίνω απ' ευθείας στο θέμα:)
Κατά πόσο η έννοια της ομάδας αποτελεί φερέγγυο για την ύπαρξη και δράση καλών ανθρώπων;
Σημειώνω πως αναζητήσεις, αμφισβητήσεις, παράπονα, ενστάσεις ή/και καταγγελίες για τις δύο έννοιες που χρησιμοποίησα στο πρωταρχικό και καίριο ερώτημα μου θα απαντιούνται ως εξής: αρχικά, καλό άνθρωπο εννοούμε έναν ζωντανό, ευτυχισμένο, δημοκρατικό, ελεύθερο άνθρωπο και ομάδα εννοούμε πάνω από δύο άτομα που έχουν τουλάχιστον ένα κοινό στόχο και ζουν, σκέφτονται και δρουν ελεύθερα και δημοκρατικά.
Και τώρα δύο μικρές διευκρινίσεις:Αφενός βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα ή αλλιώς προβοκατόρικες ερωτήσεις τύπου: “τι είναι ο άνθρωπος” απλώς θα αγνοούνται, αφετέρου σχετικά με τα μέλη των ομάδων δέχομαι ότι κάποιος σκέφτεται και δρα ίσως περιστασιακά δημοκρατικά, δεν ξέρω όμως κατά πόσο στην ιστορία του ανθρώπου έζησε ή ζει κάποιος δημοκρατικά. Χρησιμοποιώ τη λέξη ζουν για να εξασφαλίσω ότι δεν μιλάω για κάποια άλλη ζωή την λεγόμενη και μετά θάνατον. Εν ολίγοις τυχόν χριστιανοί που έπεσαν πάνω του καλύτερα να το παρακάμψουν...
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, απορώ πώς καλλιεργήθηκε τόσο έντονα η θετική έννοια της ομάδας μέσα μας; Έχει να κάνει με την οικογένεια; Να το πάω πιο πριν, έχει να κάνει με την καταγωγή μας ως πρώτιστα θηλαστικά; Είναι όπως λέμε κληρονομικό ή απλώς κολλητικό; Είναι το regular DAN ή το άλλο, το “πολιτιστικό”;
Τότε πώς ο αρχηγός της αγέλης των λιονταριών όταν γεννηθούν τα απομονώνει ή/και σκοτώνει για να μην χάσει την εξουσία του; Η διατήρηση της εξουσίας από το αρχικό παντοδύναμο αρσενικό πώς καταλήγει να αποτελεί στόχο της αγέλης, αφού είμαι σίγουρη πως συμφωνείτε πως ουδεμία σχέση έχει με το στόχο της αγέλης που ήταν η επιβίωση; (Μετά από μια διεξοδική συζήτηση με την Ilh) Aξίζει να αναφέρω πως ακόμη κι αν η εξάλειψη των αρσενικών απογόνων συντηρεί την ομάδα δεν παύει μέλη της ομάδας (οι αρσενικοί απόγονοι) για να επιτευχθεί ο στόχος εξοντώθηκαν, επομένως δεν πέτυχε το στόχο της η ομάδα για όλα τα μέλη της.
Μήπως καλλιεργήθηκε από στην ταυτόχρονη με την γέννηση μας ένταξή στην πρώτη μας ομάδα, δηλαδή την οικογένειά μας; Εύκολα θα απαντήσει κανείς και από προσωπική εμπειρία αλλά και από απλή παρατήρηση πως η οικογένεια ούτε δημοκρατικές συμπεριφορές ούτε και κοινούς στόχους έχει. Σε αυτά οφείλεται η αποτυχία της ή μήπως ήρθε η ώρα να αμφισβητήσουμε την ίδια την καταχώριση της οικογένειας στις ομάδες;
Αν φτάσω τώρα στις πολίτικές ομάδες- μέτωπα στα οποία έχω συμμετάσχει κατά καιρούς και τα οποία χωρίς εξαίρεση εκτιμώ πως δεν έχουν πετύχει τους στόχους τους, οφείλω να πω πως και εγώ έχω εγκαταλείψει δημιουργώντας υποομάδα- φράξια αλλά και έχω εγκαταλειφθεί από μέλη της ομάδας που διαφώνησαν ή αναθεώρησαν ή μετάνιωσαν ή τέλος πάντων κινήθηκαν με άλλους στόχους για άλλα μέρη κι άλλες πολιτείες (αναρχικές)… Εκεί τι συμβαίνει;Το πολιτικό συμβόλαιο της εκάστοτε ομάδας χάσκει τόσο; Μονάχα εμένα χάσκει χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια πως, τότε δεν είναι πρόβλημα των ατόμων - μελών παρά της ίδιας της ομάδας. Απ’ την άλλη διαδικασίες της ομάδας οι οποίες επιτρέπουν στην ομάδα να ξερνάει αυτόματα ό,τι δεν χωρά ή ανήκει ή δεν ταιριάζει ή απλώς ενοχλεί στους κόλπους της δεν ακυρώνουν τον ίδιο τον ελεύθερο και δημοκρατικό χαρακτήρα της ομάδας; Και όταν ισχύει το προηγούμενο δηλαδή η ομάδα δεν δρα ελεύθερα και δημοκρατικά τότε είναι ομάδα;
Σε ομάδες με εμψυχωτικό ή πολιτιστικό στόχο - βούτυρο στο ψωμί μου!!!- τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο εύκολα καθώς τα ποταπά εγωιστικά κίνητρα κατέστησαν την παραμονή μου ή την παραμονή άλλων αδύνατη στις ομάδες αυτές. Θα ήταν πρόστυχη συμπεριφορά να κατηγορήσω αυτούς που το έκαναν κατά καιρούς στις ομάδες που συμμετείχα, αφού κι εγώ η ίδια αναγνωρίζω στις συμπεριφορές τους πως το προσωπικό κίνητρο για αυτοσυντήρηση(κάθε είδους, κάθε ποιότητας και κάθε αξίας, δεν εξετάζω αυτό αυτή τη στιγμή) είναι τόσο πιο δυνατό που ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να χαλιναγωγηθεί. Η παραμονή κάποιες φορές είναι ανήθικη, ασυνείδητη και επικίνδυνη τουλάχιστον για έναν άνθρωπο σαν κι έμενα που αγαπά τόσο την Τέχνη.
Ενστερνίζομαι το φευγιό τους όταν αυτό συνέβη όχι γιατί συνέπεσε με το δικό μου, αλλά αντιθέτως και κυρίως στις περιπτώσεις που εγώ δεν είχα τα κότσια να φύγω. Ή είχα κίνητρα να μείνω. Όμως για όσο αυτές οι συμπεριφορές μας είναι γνώριμες και συχνές, τότε πώς μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως γίνεται πραγματικό μέλος μια ομάδας, καθώς ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι με το ένα πόδι απ’ έξω και γλυκοκοιτά άλλο δρόμο ή άλλο στόχο ή την ίδια την διάλυση της ομάδας που μέχρι χτες τον αγκάλιαζε;
Τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα όπως μια παράσταση δεν την θεωρώ προϊόν ομάδας αλλά συνεργασίας ομάδας με διακριτούς ρόλους μέσα σε αυτή όπως αυτόν του καθοδηγητή ή του συντονιστή και των υποομάδων γεγονός που εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς πως κατακρεουργεί τον δημοκρατικό χαρακτήρα της ομάδας και επομένως, την ίδια την ομάδα.
Θα μπορούσα λοιπό, πολύ ώρα ακόμη να αναφέρω παραδείγματα αποτυχημένων ομάδων για πολλούς πολλούς λόγους αλλά θα ήταν κουραστικό και ανούσιο, καθώς το πνεύμα των λόγων μου και ο τελευταίος ηλίθιος το έχει πιάσει. Αυτό όμως που εμένα με νοιάζει είναι πώς θα κάνεις λοιπόν, καλά πράγματα χωρίς να ανήκεις σε μια ομάδα; Μόνος;
Έχω την εντύπωση πως ο καλός άνθρωπος του Σέτσουαν, όταν με κόπο εντοπίστηκε από τους θεούς, για να τον επιβραβεύσουν, ήταν μόνος και όχι μοναδικός. Θα ήθελε να ανήκει σε μια μεγάλη ομάδα (βλ. Κοινωνία) η οποία όμως τον ξερνούσε, τον απέκλειε, τον κατέκρινε, αμφισβητούσε τα κίνητρα του για επιβίωση, ηθικολογούσε και αυτοκαταστρεφόταν.Ήταν μόνος μέχρι το τέλος, για να μείνει καλός. Μέχρι το τέλος κράτησε την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ του. Όταν πια το προσωπικό κίνητρο είναι τόσο μεγαλειώδες όσο η μητρότητα, η αντίσταση στην ένταξη στην οποιαδήποτε ομάδα που περισσότερο γρανάζι του συστήματος είναι τρέφοντας το αίσθημα της αποτυχίας, της έλλειψης κοινού στόχου, της εσωτερίκευσης των ευθυνών και την τροφοδότηση της φρούδας ελπίδας και της ανάθεσης της ευθύνης αλλού σε όλα τα μέλη της παρά η κιβωτός της ελπίδας (μπλιαχ) αποτελεί μονόδρομο.
Και μέχρι εδώ όλα θα ήταν καλά αλλά ο καλός άνθρωπος δεν βρήκε καμία λύση. Το δράμα (του) δεν λυτρώθηκε. Και γράφω για να μου απαντήσει κανείς πώς στο διάλο μπορεί να βρεθεί η λύση στο δράμα της ζωής μας που μας θέλει πολίτες- κοινωνούς της σκέψης και του λόγου, της επιθυμίας και του στόχου, των πανανθρώπινων αξιών, όταν στην πραγματικότητα γινόμαστε άδεια δοχεία, κύμβαλα αλαλάζοντα της αποτυχίας και τιμητές στον βωμό της απομόνωσης;
Το κείμενό μου διακόπτει εδώ, περιμένει σχόλια και επανέρχεται σε λίγο... μιλώντας πια για τον έρωτα... ως απάντηση αν όχι σε όλα αυτά αλλά σε πολλά...
