Τι ωραίο να σ' αγαπούν για αυτά που ξέρεις...
μαζί με το soundtrack του καλοκαιριού:
Κυριακή 25 Αυγούστου 2013
Κυριακή 4 Αυγούστου 2013
Το να έχει κανείς ταλέντο δεν είναι αρκετό: πρέπει να έχει και την άδειά σας να το έχει – ε, φίλοι μου;
Ανωριμότητα/ Παιδικότητα κι άλλα καλοκαιρινά φρούτα, λίγο πριν φτάσουν τα παιδιά του φθινοπώρου. Πολύ κουβέντα για την έννοια της μιας και για την έννοια της άλλης. Άλλη σκέψη εγώ, άλλη εκείνη! Εγώ να την εκτιμώ γι’ αυτό που έχει κι εκείνη να υποστηρίζει πως το σημαντικό στους ανθρώπους είναι η έλλειψή του: εγώ αγαπώ την Ilh για την παιδικότητα της κι εκείνη εκτιμά στους ανθρώπους την καταπολέμηση της!!!
Επιλέγω την παιδικότητα στους άλλους/ στις άλλες. Όσοι/ες γνωρίζετε λίγο περισσότερο τους αγαπημένους μου και τις αγαπημένες μου το φανταζόσαστε. Πολύ λίγοι είναι φτιαγμένοι για ανεξαρτησία, είναι ένα προνόμιο των δυνατών. Είμαστε όλοι αδύναμοι και ζούμε με αυτό. (Με το ότι δεν είμαστε όλοι αδύνατοι δυσκολευόμαστε!).
Γι’ αυτό κι η ελαφρότητα, η αλαφράδα με την οποία συναντούν τη ζωή, τα παιχνίδια, οι γκάφες, οι φάρσες και κυρίως οι αναμνήσεις από τις συναντήσεις μας με το θεό Έρωτα... Αχ… Θυμάμαι πως κάποτε ήμασταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο μέσα στη ζωή και μόνο ένα γεφυράκι υπήρχε ανάμεσα μας. Ακριβώς τη στιγμή που πήγαινες να ανέβεις σε αυτό σε ρώτησα: «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι για να με συναντήσεις;». Και τότε έπαψες πια να το θέλεις. Κι όταν σε παρακάλεσα ξανά έμεινες σιωπηλός/η. Από τότε βουνά κι ορμητικοί ποταμοί κι ό,τι άλλο χωρίζει κι αποξενώνει μπήκαν ανάμεσά μας. Κι ακόμα κι όταν το θέλαμε, δεν ήταν μπορετό να συναντηθούμε! Μα όταν θυμάσαι τώρα εκείνο το μικρό γεφυράκι δεν έχεις πια λόγια - μόνο λυγμούς και απορία.
Ταυτόχρονα, όμως που τα 32 χρόνια πια στην πλάτη μου δεν μου επιτρέπουν ούτε λεπτό να χαρίσω στην ανωριμότητα. Η ανωριμότητα δεν φωτίζει. Μόνο αυτός που χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να κρίνει το παρελθόν. Η ανωριμότητα και ο εγωκεντρισμός οδηγεί μόνο στο σκοτάδι. Το να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου μπορεί να είναι και ένα μέσο για να τον κρύβεις. Η ανωριμότητα, ο εγωκεντρισμός και η ανευθυνότητα με ντροπιάζουν και με αποκτηνώνουν. Θέλω οι άλλοι/ες να με απαλλάσσουν από την ντροπή! Τι πιο ανθρώπινο;
Στο κάτω κάτω της γραφής και της μπίρας συμφωνήσαμε σε ένα: η ωριμότητα του ανθρώπου έγκειται στο να ξαναβρίσκει κανείς τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε.
Υ.Γ. Προσοχή: Περισσότερο από το μισό κείμενο είναι του Νίτσε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)