(ακούγεται το δεύτερο κουδούνι, εξωτερικός χώρος, με τσιγάρο στο χέρι, ακούγεται φασαρία πλήθους συγκεντρωμένου)
-Νομίζω πως από νωρίς ξεκινάμε ένα
μοναδικό, αιμοσταγές και αιμοβόρικο ταξίδι στην ανακάλυψη ή και δημιουργίας
μιας ζωής μυθιστορηματικής, ηρωικής, κινηματογραφικής αλλά πάνω από ολα:
τραγικής.
-Εννοημένοι όσοι έχουν
περισσότερα αναγνώσματα, μεγαλύτερη γκάμα βλέπεις.
-Στην αρχή, γιατί στο τέλος
φαίνονται οι επιλογές να περιορίζονται μονίμως στις ίδιες.
-Δεύτερους ρόλους, κομπάρσους
και κασκαντέρ;
-Κανείς δεν προτιμά.
-Μα όσοι γνωρίζω περνούν και
ξαναπερνούν από τις τρεις αυτές κατηγορίες διαρκώς.
-Το καταλαβαίνω, σου λέει ο άλλος:
τώρα το φτιάχνω- εγώ το φτιάχνω (και φτιάχνομαι ταυτόχρονα) θα με βάλω να παίζω
τους δεύτερους;
-Όχι! Λογικό! Υπερβολική
απαίτηση.
-Τους δεύτερους τους παίζουμε από
ανάγκη, λοιπόν, στη ζωή και όχι από επιλογή!
-Έχει γεμίσει, λοιπόν, ο τόπος
ευριδίκες, μήδειες, κλυταιμνήστρες, ηλέκτρες και όλους τους άλλους.
-Τραγουδάμε σαν αυτούς, μιλάμε σαν
αυτούς.
-Συγγραφουμε και σκηνοθετούμε:
“σε εισαγωγικά”, με αστερίσκο στο λέω αυτό, και εδώ γελάμε, και τέτοια…
-Και πάντα μουσική!
-Και κοστούμια!
-Και σκηνικά!
-Και «σκηνικά»!!!
-Και;
-Και τι;
-Και τι σε νοιάζει;
-Δεν με νοιάζει!
-Και γιατί τα λέμε;
-Δεν τα λέμε!
-Με δουλεύεις;
- Όχι! Δεν τα λέμε! Αυτό είναι
το θεμα! Σενάρια να φαν κι οι κότες, πίσω κείμενα, κείμενα ανάμεσα στις γραμμές,
αλλά το θέμα είναι ότι δεν τα λέμε! Κακό θέατρο, παιδί μου...
- Κάποιοι είναι ταλαντούχοι! Κάνεις
λάθος!
-Μα αφού τον κατάλαβες, πώς
είναι καλός; Το θέμα δεν είναι να μην τον «πιάσεις», να μην το καταλάβεις;
- Μα αφού πάντα κρίνουμε. Θεωρούμε εκ προοιμίου πως ο απέναντι «το παίζει».
Αν το παιζει καλά ή όχι δεν μας νοιάζει;
-Δεν με νοιάζει!
-Εμένα αυτό με νοιάζει. Αν το παίζει
καλά.
-Δεν σε νοιάζει αν ο άλλος είναι
η μήδεια, ο ιάσωνας ή η κορυφαία του χορού; Σε νοιάζει απλώς να παίζει καλά το
ρόλο του;
- Όχι με νοιάζει κι αυτό! Με νοιάζει
ποιος είναι ο ρόλος!
-Ποιος είναι ο ρόλος ή ποιος
είναι ο άλλος;
-Μα αφού κι εγώ σκηνοθετώ! Ξέρω ποιος
είναι ο άλλος! Και τι θα κάνει ξέρω αφού σου λέω σκηνοθετώ
-Και το δικό σου ρόλο και το
δικό του;
-Όλων!
-Κι ο άλλος;
-Τι ο άλλος;
-Κι ο άλλος δεν τους σκηνοθετεί
όλους;
-Ναι…
-Σε ποιο έργο; Ποιος είναι ο
ρόλος σου στο δικό του; Τι θα κάνεις μετά;
-Γίνεται να παίζεται από τη μία η
Φαίδρα κι απ’ την άλλη οι Πέρσες στο ίδιο σκηνικό;
-Μα δεν είναι ίδιο ούτε το
σκηνικό! Ο καθένας έχει το δικό του!
-Τι είναι κοινό;
-Υπάρχει και κοινό;
-Δεν υπάρχει;
-Δεν με νοιάζει
-Ούτε εμένα.
-Επαναλαμβάνεσαι.
-Αφού κάνω και πρόβες έτσι θα βγω να
παίξω;
-Τώρα;
-Πάντα.
-Ποιο είναι το όνομά σου;
-Τι ώρα είναι;
-Τι κρατάς;
-Τι ώρα είναι;
-Για να το γελάσουμε και λίγο:
Δεν γίνονται μεγάλες παραγωγές λόγω κρίσης.
-Η κρίση θέλει μιούζικαλ. Άρτος και
θεάματα.
(ακούγεται κουδούνι, μουσική)
-Ωχ κουδούνι...
-Γαμώτο μπαίνουμε...
-Κι εγώ βγαίνω!
*Μονόπρακτο έργο, ή πιο συνηθισμένα «μονόπρακτο», είναι ένα σύντομο θεατρικό έργο που διαδραματίζεται σε μία πράξη ή μία σκηνή σε αντίθεση με έργα που διαδραματίζονται σε πλήθος σκηνών σε μία ή περισσότερες πράξεις. Τείνουν να είναι απλούστερα και έχουν λιγότερα αντικείμενα, σκηνικά και ηθοποιούς (μερικές φορές μόνο έναν).
