Δεν χρειάζεται να είσαι άνθρωπος για να είσαι γιατρός ή Ένα κείμενο για έναν μόνο αναγνώστη

Είχα κάποτε ένα φίλο. Τον γνώρισα πριν από 10 χρόνια και περάσαμε μαζί ελάχιστο χρόνο. Εμένα μου φάνηκε τότε σαν μια ζωή ολόκληρη. Τώρα που ο χρόνος πέρασε, του οφείλω μια ιστορία και του την στέλνω γιατί δεν την ξέρει. 

Τον αποκαλώ κάπως και δεν του έχω πει ποτέ γιατί. Δεν έχει ρωτήσει κιόλας.  Έχασε κάτι πολύ μικρό, ανήμπορο και άρρωστο κάποια στιγμή, το φρόντισε για τρία τέσσερα μερόνυχτα αλλά δεν το ‘σωσε...

Τότε αποφάσισα πως όσο θα ζω θα έχει αυτό το τίτλο. Έτσι. Από πείσμα στην αποτυχία. Από απέχθεια στο αποτέλεσμα. Από φόβο προς το θάνατο.

Και τώρα που κάνω το λάθος να ασχολούμε με τα αποτελέσματα, τώρα που μετράω και καταμετράω, και ξαναμετράω, τον θυμήθηκα, τον αναζήτησα, δεν τον βρήκα και θα ήθελα να του πω πως έχω μεγάλη ανάγκη τη γιατρειά του... κι ας μην προλαβαίνει.

Η αλήθεια είναι πως είδα το παραπάνω σύνθημα και φαντάστηκα ότι δεν το ‘χει δει. Η αλήθεια είναι πως άκουσα αυτό και τον φαντάστηκα να μην το ακούει. Η αλήθεια είναι πως διάβασα κάτι και φαντάστηκα πως δεν το ‘χει διαβάσει στις κόρες του ακόμα...

Η αλήθεια είναι πως μου έλειπε, μου λείπει και θα λείπει πάντα.  

Οφείλω να το προσθέσω, τώρα που ήρθε στα χέρια μου για να σας συγκινήσω περισσότερο: