Τώρα πια που έμαθα για τον πύργο, την κυρία που σε
επισκέπτεται και τέλος πάντων όλα αυτά τα βάσανά σου... Τώρα πια που δεν μπορώ
να διορθώσω την έλλειψη συμπόνιας που οι έξω από τον πύργο σου με κατηγορούν
πως έχω... Καλοί Φαρισαίοι υποκριτές κι αυτοί... Τώρα που πια ένα σφάλμα έκανα,
αλλά δεν μπορεί να το ξεχάσει η παγκόσμια βιβλιογραφία: θα σου μιλήσω με
ειλικρίνεια και...θα τον πιούμε το γαμημένο καφέ που λέγαμε, ρε κορίτσι!
Έκατσα και σκέφτηκα και ξέρω τι φταίει για μένα: Το πάθος
μου για την ακριβολογία. Θα σου δώσω μόνο τρία παρα-δείγματα ζευγαριών λέξεων, μία διευκρίνιση και μία λίστα τραγουδιών. Και
είμαι σίγουρη πως θα συνεννοηθούμε! Θα σου μιλήσω με παραδείγματα από τη δική
σου ζωή(σε καμία στιγμή δεν υπολογίζω αυτά τα ως ερωτήματα εξίσου σημαντικά σε όλες τις ζωές, αντιθέτως, πιστεύω πως κάποιοι έχουν πολύ μεγαλύτερη φαντασία! Εσύ για παράδειγμα είχες απλώς μία λιχούδω μαμά και έναν φλώρο πατέρα. Εγώ πάλι θύμα της πολιτικής συγκυρίας. Εγώ κι εσύ όμως ταιριάζουμε και θα στο αποδείξω.Άλλωστε στο δράμα δύσκολα βρίσκει κανείς εφαρμόγή της παροιμίας «το ξένο είναι πιο γλυκό». Πιο πιθανή είναι η εφαρμογή του μοτίβου «το δικό μου δικό μου, αλλά και το δικό σου δικό μου»)να μην βαρεθείς:
Ποιος ή ποια αποτελεί προτεραιότητα στη ζωή σου; Πώς
μπορείς να βάζεις τις προτεραιότητες αυτής της γυναίκας πάνω από τις δικές σου;
Κατά πόσο οι προτεραιότητες στη ζωή σου αποτελούν τελικά και τους βασικούς εξουσιαστές; Το κάνεις με ελεύθερη βούληση; Το επέλεξες, μικρή μου;
Πέρα από την επιρροή, αλλά και τον συμβολισμό των
προτεραιοτήτων μας στην εικόνα μας, η απόφαση να χαρακτηρίσουμε και να προσδιορίσουμε
έναν ανθρωπο προτεραιότητα στην ζωή μας, πόση εξουσία αυτομάτως του/της αφήνει;
Τι γίνεται από εκεί και έπειτα με τις αποφάσεις; Ποιο είναι από εκείνη τη μέρα και έπειτα το κίνητρο των πράξεων; Η αλήθεια; Η ανάγκη; Η εικόνα; Εγώ για παράδειγμα θυσιάστηκα σε εκατομμύρια σελίδες γιατί; Για ποιο λόγο τι κέρδισα; Χίλιους εκατό ασημένιους σίκλους από τον καθένα… Τρίχες!
Τι γίνεται από εκεί και έπειτα με τις αποφάσεις; Ποιο είναι από εκείνη τη μέρα και έπειτα το κίνητρο των πράξεων; Η αλήθεια; Η ανάγκη; Η εικόνα; Εγώ για παράδειγμα θυσιάστηκα σε εκατομμύρια σελίδες γιατί; Για ποιο λόγο τι κέρδισα; Χίλιους εκατό ασημένιους σίκλους από τον καθένα… Τρίχες!
Μετά, σκέφτομαι, μπορούσες να κάνεις κι αλλιώς κι αν δεν
ήταν αυτή σου η προτεραιότητα, σάματι με τι θα ασχολιόσουν; Θα γινόσουν κομμώτρια; 'Η θα περίμενες το βασιλόπουλο, που στραβώθηκε και αργεί και δεν βρίσκει το
δρομο; Χα! Μας τα ‘παν κι άλλοι αυτά! Ξέρεις τι παραμύθια μου ‘πε εμένα μέχρι
να μου πει την αλήθεια; Ξέρεις πόσο χρόνο μου 'φαγε με τα "παιχνίδια" του; Πόσο να περίμενα;
Ακόμη κι αν απαρνηθείς τις βασικές και στερεοτυπικές
δεσμεύσεις όπως ο γάμος, τα παιδιά κτλ, πάντα θα υπάρχει μια προτεραιότητα που
κι αν δεν την επιλέξεις συνειδητά, θα μπει αυτόματα πρώτη έως
ότου επέμβεις ή απλώς πεθάνεις. Το κενό υπάρχει μόνο όσο δεν πέφτεις μέσα
του... (Συγγνώμη, καφρίλα από μέρους μου αυτή η επιλογή ρήματος, ο ποιητής την
είχε διαλέξει)
Κι αν έβαζες δηλαδή τον εαυτό σου προτεραιότητα,
ευνοϊκότερα θα σε κρίναμε; Μήπως θα γινόσουν τότε το αγαπημένο παραμύθι
κανενός;! Μήπως έγινα εγώ; Να μην δεσμευτείς σε τίποτα άλλο, για να μην του
δώσεις εξουσία και να χρίσεις τον εαυτό σου, αυτό που θα τραγουδούσαμε σαν
άλλες Καιτούλες «ο άντρας της ζωής σου είσαι εσύ». Και ποιος θα σε συγχωρούσε
μετά, εγωιστικό γουρούνι! Τρίχες! Όλοι θα ισχυρίζονταν πως από την αρχή μόνο τον
εαυτό σου κοιτούσες... Πάλι κλειδωμένη θα έμενες στις σκέψεις και στους
καθρέφτες σου...
Θέλω να μιλήσουμε για στόχους και επιλογές. Εντάξει, το
ξέρω και το ξέρεις πως δεν είμαι και το πιο αισιόδοξο και ρομαντικό άτομο στον
πλανήτη... Συνήθως, έχω δει το τέλος, τα τέλη που θα πληρωθούν, κατά τον
λογαριασμό των λαθών, αλλά και κυρίως το: τέλι τέλι τέλι, κάλπικε ντουνιά! Αυτό
πιστεύω, αυτό είμαι.
Αλλά ταυτόχρονα μέχρι το τέλος θα λέω πως: αν το
κάναμε έτσι; ή αν το παλεύαμε αλλιώς; ή με περισσότερο πάθος; ή χρειαζόταν
λίγη αναίδεια; ή γνώση; ή καλύτερο καιρό; Τότε όλα θα γίνονταν ή
περίπου όλα ή έστω τα βασικά ή ένα. Και τίποτα να μην γινόταν θα ήμασταν υπερήφανοι
άνθρωποι και ευτυχισμένοι για τη ζωή μας και τις επιλογές μας. Τρίχες! Ο στόχος, η
συνέπεια, η υποστήριξη των επιλογών, με ακρίβεια, με πάθος είναι ο τρόπος της ζωής
μου. Είμαι περήφανη που κατάφερα και πέτυχα ένα στόχο στη ζωή μου, μικρή μου...
Αλλά είναι αυτό πραγματικά ελεύθερη βούληση; Και πως όλο
αυτό το πάθος για το στόχο μπορεί να εναρμονιστεί με τις προτεραιότητες τις ζωή
μας; Θέλω να πω, πότε έγινε η προτεραιότητα της ζωής μου αυτός, πότε ο στόχος
μου ήταν άλλος και πού χάθηκα εγώ; Αν ο στόχος μου γίνεται προτεραιότητα, τότε
ποιος κυνηγάει ποιον; Ποια είναι η σωστή σειρά πρώτα γέννησε ο στόχος την
προτεραιότητα ή η προτεραιότητα το στόχο; Όλα για τους άλλους ή όλα για μας;
Εσύ, για παράδειγμα έθεσες ως στόχο σου την ικανοποίηση
των επιθυμιών της κυρίας αυτής, άρα τελικά εξυπηρετείς το στόχο σου; Το δικό
σου; Σώστα; Γιατί μου κάνεις τη θιγμένη, κοπελιά;
Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω! Θέλω να αρπάξουμε τη ζωή μας
από τα μαλλιά μας! Θέλω παρέα! Θέλω παρέα να ψαξουμε να βρούμε τον καλό μας
εαυτό ή εστω να αρχίσουμε να περπατάμε (πέφτουμε, θα δείξει) προς τα εκεί που
ελλοχεύει το καλό. Ποιο καλό;
Ο καλός είναι ευγενής. Ο καλός είναι δικαιος. Ο καλός
είναι τίμιος. Ο καλός καλό δεν βρίσκει. Τι κι αν το πετυχημένο χιούμορ είναι μαύρο, τι
κι αν οι «κακοί» φαίνονται πιο έξυπνοι... Εγώ θέλω να ‘μαι καλή. Δίκαιη. Τίμια.
Πώς μπορώ να το προσδιορίζω; Πώς μπορώ να το εντοπίζω; Μα η ίδια η επιδίωξη
στόχων, με άξονα τις προτεραιότητες μου, μπορεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. (Εμένα
όχι καλυτερη, μόνο διάσημη προς το παρόν...)
Αλλά φοβάμαι πως εξυπηρετώντας τις
επιθυμίες της κακιάς μάγισσας σου, που προηγούμενα καταλήξαμε πως συνειδητά
έχεις επιλέξει να κάνεις, γίνεσαι συνειδητά υποχείριο του κάκου...
Γι’ αυτό, Ραπουνζέλ, αύριο θα έρθω από εκεί! Αποφάσισα να
σε βοηθήσω! Τη δική μου τη ζωή την θυσίασα στην ακριβολογία! Αχ! Αφού σου 'πα βαριά
λόγια: συνειδητά, ασυνείδητα, ελεύθερη βούληση, εξουσία, προτεραιότητα, στόχος, αφού διευκρίνισα το δικό σου καλό και το κακό τώρα ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για αποκόψουμε όλα τα
περιττά βάρη από τη ζωή σου! Τελειώσαμε, Ραπουνζέλ, το σύνθημα είναι: γυναίκα
χωρίς άντρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο!
Να με
περιμένεις!
Μόλις ακούσεις το σύνθημα
ρίξε τα μαλλια σου!
Μόλις ακούσεις το σύνθημα
ρίξε τα μαλλια σου!
Δαλιδά
Υ.Γ. Άκου αυτά μέχρι να φτάσω: