Όταν οι Ούννοι γιορτάζουν την Παγκόσμια Μέρα Ψυχικής Υγείας

Η Κ. είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει μόνη της σε ενα σπίτι, αν και δεν ξέρει τι ώρα βρέθηκε εκεί και μάλλον δεν την πολυνοιάζει κιόλας.

Δεν έχει ζώα μαζί της, δεν μετράει τ’ αστρα, κι αυτό για να μην σχηματίσετε την στερεοτυπική αντίληψη για το πως μεγαλώνει ένα κοριτσάκι μόνο του στην άγρια πόλη. Δεν μοιάζει με γνωστές με σπίρτα, άλογα, μαϊμούδες και ρολόγια. Δεν την μετακινούν κυκλώνες και κυρίως δεν κοιμάται πολύ.

Κάθεται πολλές μέρες μέσα στο σπίτι της. Στο σκοτάδι και ζωγραφίζει σπίτια. Και μετα τα κατασκευάζει. Με χαρτόκουτα που βρίσκει στα σκουπίδια.

Δεν της λείπει τίποτα, δεν κάνει όνειρα, έχει μόνο την ανάγκη να φτιάχνει σπίτια. Πρώτα στο χαρτί και έπειτα με τρεις διαστάσεις. Δεν τα γεμίζει με τίποτα σπουδαίο. Κάτι μικρά ανθρωπάκια μόνο κυκλοφορούν στα σπίτια της. Αλλά δεν τα βλέπει ούτε καν εκείνη. Και δεν ξέρει ούτε πότε φεύγουν, ούτε πότε έρχονται.

Αν μπορούσαμε να κρυφοκοιτάξουμε από το παράθυρο την Κ. την ώρα που ζωγραφίζει, θα βλέπαμε πως έχει ζωγραφίσει και δικά μας σπίτια… 

Σπίτια που ζήσαμε κάποτε. Σπίτια που μεγαλώσαμε ή που πεθάναμε κι αν κοιτάξετε καλά μέσα στο σπίτι σας που έχει σχεδιάσει, θα δείτε πως σε κάποια γωνιά δίπλα στο τηλέφωνο ή πίσω από το καλοριφέρ, μέσα στην ντουλάπα ή έξω στον κήπο της αυλής, υπάρχει ένα μικρό κοριτσάκι που ζωγραφίζει σπίτια δικά σας ή ξενα που μέσα κυκλοφορούν μικρά ανθρωπάκια. 

Η Κ. γιορτάζει σήμερα!Πείτε της ένα χρόνια πολλά, σπίτι είναι...

Σπίτι σας, συγκεκριμένα...

https://www.youtube.com/watch?v=_CgngMZnVG8

Μήπως είδατε πουθενά τη σκιά μου;

Διάβασα το βιβλίο σε μια ίωση της παιδικής μου ηλικίας και δεν θεραπεύτηκα ποτέ.

Ο αρχηγός μιας παρέας χαμένων αγοριών και με ό,τι αυτό συνεπάγεται πάντα ήταν για μένα μεγάλος πειρασμός. Όχι με την φτωχή έννοια του μοναδικού κοριτσιού και της ματαιοδοξίας που αυτό συνεπάγεται, αλλά και με το απόλυτο βύθισμα στο διαφορετικό και στο ουσιαστικά έτερο. Μια παρέα που δεν μπορείς να είσαι μέλος. Αλλά ταυτόχρονα δεν έχεις επιθυμήσει τίποτα περισσότερο από αυτό, το άλλο, το ξένο, το διαφορετικό στη ζωή σου.

Διάβασα μετά από πριγκίπισσες, μέχρι επαναστάτριες, ερωμένες και λολίτες, μάγισσες και συντρόφους, μπαρμπαρέλες και πουτάνες και τις αγάπησα πολύ. Τις κατάλαβα, τις μιμήθηκα, τις αγκάλιασα, τις ερωτεύτηκα. Ήταν ο τρόπος να μπω στις παρέες χαμένων αγοριών. Νόμιζα ότι μπορώ να γίνω η Γουέντι, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να συνδεθεί...

Θες που είναι εύθραυστη, καλή, φωτεινή... Θες να φταίει που πετάει(;). Δεν την ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν την αγαπώ τόσο όσο αυτόν...

Η λατρεία μου για τον Πίτερ Παν θα είναι αιώνια. Το πάθος μου άσβεστο. Η ζωή μου δικιά του.

Γιατί κάποιος να έχει τέτοιο πάθος με τον Πίτερ Παν; 

Σε ένα παλιό μου φίλο σε ένα «παρθενικό» μπαρ μιας ελεεινά ακριτικής επαρχίας εξομολογήθηκα πως έχω φαντασιώσεις με πειρατές και εκείνος μου έλεγε πως δεν είναι φαντασιώσεις είναι σχέδια και πλάνα, ώστε να γίνουν υποχείρια μου και να με πάνε στον Πίτερ Παν. Ότι οι πειρατές είναι τα καλά παιδιά, ο Πίτερ όχι...

Κι αλήθεια: τι καλό έχει τέλος πάντων ο Πίτερ Παν; 

Ο Πίτερ Παν δεν μεγαλώνει ποτέ. Ο Πίτερ δεν αγαπάει ποτέ ή ακριβέστερα ο Πίτερ Παν δεν ανταποδίδει την αγάπη, όπως αυτή του χαρίζεται.Ο Πίτερ Παν είναι μοναδικός του είδους. Ο Πίτερ Παν είναι μόνος.(Άστε που η σημειολογική του σύνδεση με τον μυθικό θεό Πάνα με απωθούσε σε όλα τα επίπεδα.)

Ξέρω τι είναι... είναι το μαύρο. Ο Πίτερ Πάν είναι κακός, εγωιστής, είναι νάρκισσος. Εξουσιαστής και αλαζόνας. Είναι σεξιστής και βίαιος. Είναι περιθωριακός, ανήθικος και ψεύτης. Είναι συμπλεγματικός και δύσκολος. Απρόσιτος και εθιστικός. Είναι σαγηνευμένος και σαγηνευτικός.Κυρίως, όμως περισσότερο από όλα και πάνω από όλα, είναι λυτρωτικός και αιώνιος. Είναι η κόλαση.

Είναι η κρυφή όψη της Σελήνης. Και είναι ταυτόχρονα το έτερό μου. Το έτερο μισό μου.

https://www.youtube.com/watch?v=pkL2VqGqzMM

Αναιδεστάτη!

 

"Για τον κακό εκείνο τον καιρό, 
αν ποτέ έρθει ο καιρός αυτός,
που, όταν τα κουσούρια μου θ' ανακαλύψεις, 
τα φρύδια σου θα σμίξεις,
όταν κλείσει του έρωτα σου ο λογαριασμός 
κι απ' ό,τι ζήσαμε
ένα λείψανο θ' απομείνει, 
για τον καιρό που θα διαβείς πάλι σαν ξένη
και βλέμμα ψυχρό γι' αντίο 
ο ήλιος του ματιού σου θα μου ρίξει,
όταν η αγάπη σου, 
που θα είναι άλλη απ' ότι είχε υπάρξει,
αιτίες, θα 'χει βρει, 
σοβαρή κι απρόσιτη για να δειχτεί,
για κείνον τον καιρό 
είμαι από τώρα οχυρωμένος, 
την ερημιά μου περιμένω
και να που εδώ το χέρι μου σηκώνω, 
εναντίον μου ορκισμένος:
για όλες τις αιτίες 
που θα βρεις να μ' απορρίψεις 
εγώ θα σ' υπερασπιστώ!"
 
Σονέτο 49, W. Shakespeare

Εντάξει, εγώ μαζί σου, Γουίλιαμ! 

Αλλά αν, λέμε αν, σ' απαντήσει αυτό το μεγαλειώδες:

https://www.youtube.com/watch?v=PaBjGZ3ZUxw

Ο καθρέφτης της μαμάς μου

Οι άνθρωποι της ζωής μου χωρίζονται σ’ αυτούς που αγαπούν τα ζώα και σ’ αυτούς που τα φοβούνται και τα αποφεύγουν.

Συχνά πρέπει να φροντίζω να τα σταματώ από την αυθόρμητη διάθεσή τους για οικειότητα και χάδι από το οποίο οι άνθρωποι που συνοδεύω στο δρόμο νιώθουν να απειλούνται. Σκυλάκια που ακολουθούσαν με ερωτικό πάθος πράσινα παπιά και χαδιάρηδες Ρωμαίοι που πηδούσαν για να βρεθούν σε καλοκαιρινές φούστες με κουδούνια. Πουλιά και ψάρια και έντομα...

Από την άλλη, όταν κυκλοφορώ με ανθρώπους που είναι εξαιρετικά ικανοί στο αυθόρμητο χάδι ως κάλεσμα και όχι απλώς ως αυθόρμητη ανταπόκριση στην έκδηλη διάθεση για αμοιβαίο «μύρισμα», η διάθεση μου περιορίζεται σχεδόν αυτόματα από την γνωστή σε όλους μας ανασφάλεια και μικροματαιοδοξία του «θα ανταποκριθεί στο δικό μου χάδι μετά από όλα αυτά ή μήπως δεν θα μ’ αγαπήσει αρκετά και θα μείνω μόνη με το χέρι απλωμένο;». Και έτσι απλώς μένω άπραγη να κοιτώ και να θαυμάζω...

Και σήμερα στο μυαλό μου (αν αυτό που έχω χαρακτηρίζεται ακόμη έτσι) η αγωνία  μήπως τυχόν και ετεροκαθοριστώ και δεν είμαι ο εαυτός μου. Μα τελικά όταν μιλάμε για ετεροκαθορισμό ως ένα μικρόβιο, τον ιό της ομφαλοσκόπησης που τον κολλάς, όταν φλερτάρεις συχνά με το ταβάνι, πώς τον θεραπεύεις; Και τελικά από τι να πεθάνω (αν όχι από τη βαρεμάρα) από λάθος ετεροκαθορισμούς ή από σωστές ομφαλοσκοπήσεις;
 

 

Νόμιζα πως η σχέση με τα ζώα αποτελούν το (προληπτικό) εμβόλιο και για τα δύο, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα και αυτή η σχέση μου ασθενεί από το ίδιο μικρόβιο και τον ίδιο ιό...

Υ.Γ. Από πάντα ζήλευα τη σχέση της μάνας μου με τα ζώα: τη θέλουν σαν τρελά, τρίβονται πάνω της, την κοιτούν στα μάτια, την υπακούν και εκείνη τα απορρίπτει, αφού τα ταΐσει...

 

Λα λα λα...