Ο καθρέφτης της μαμάς μου

Οι άνθρωποι της ζωής μου χωρίζονται σ’ αυτούς που αγαπούν τα ζώα και σ’ αυτούς που τα φοβούνται και τα αποφεύγουν.

Συχνά πρέπει να φροντίζω να τα σταματώ από την αυθόρμητη διάθεσή τους για οικειότητα και χάδι από το οποίο οι άνθρωποι που συνοδεύω στο δρόμο νιώθουν να απειλούνται. Σκυλάκια που ακολουθούσαν με ερωτικό πάθος πράσινα παπιά και χαδιάρηδες Ρωμαίοι που πηδούσαν για να βρεθούν σε καλοκαιρινές φούστες με κουδούνια. Πουλιά και ψάρια και έντομα...

Από την άλλη, όταν κυκλοφορώ με ανθρώπους που είναι εξαιρετικά ικανοί στο αυθόρμητο χάδι ως κάλεσμα και όχι απλώς ως αυθόρμητη ανταπόκριση στην έκδηλη διάθεση για αμοιβαίο «μύρισμα», η διάθεση μου περιορίζεται σχεδόν αυτόματα από την γνωστή σε όλους μας ανασφάλεια και μικροματαιοδοξία του «θα ανταποκριθεί στο δικό μου χάδι μετά από όλα αυτά ή μήπως δεν θα μ’ αγαπήσει αρκετά και θα μείνω μόνη με το χέρι απλωμένο;». Και έτσι απλώς μένω άπραγη να κοιτώ και να θαυμάζω...

Και σήμερα στο μυαλό μου (αν αυτό που έχω χαρακτηρίζεται ακόμη έτσι) η αγωνία  μήπως τυχόν και ετεροκαθοριστώ και δεν είμαι ο εαυτός μου. Μα τελικά όταν μιλάμε για ετεροκαθορισμό ως ένα μικρόβιο, τον ιό της ομφαλοσκόπησης που τον κολλάς, όταν φλερτάρεις συχνά με το ταβάνι, πώς τον θεραπεύεις; Και τελικά από τι να πεθάνω (αν όχι από τη βαρεμάρα) από λάθος ετεροκαθορισμούς ή από σωστές ομφαλοσκοπήσεις;
 

 

Νόμιζα πως η σχέση με τα ζώα αποτελούν το (προληπτικό) εμβόλιο και για τα δύο, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα και αυτή η σχέση μου ασθενεί από το ίδιο μικρόβιο και τον ίδιο ιό...

Υ.Γ. Από πάντα ζήλευα τη σχέση της μάνας μου με τα ζώα: τη θέλουν σαν τρελά, τρίβονται πάνω της, την κοιτούν στα μάτια, την υπακούν και εκείνη τα απορρίπτει, αφού τα ταΐσει...

 

Λα λα λα...