Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Άννα, μην κλαίς ή Καρκινική εποχή


Σε μια εποχή που προΐσταμαι ενός θηλυκού σκύλου, ταυτόχρονα υφίσταμαι ένα σκύλο και ο Goofy ήσαν (sic) κάποτε, επίσης, προϊστάμενος μου, το παράξενο του Επιμενίδη έχει ως εξής:

όλοι οι προϊστάμενοι λένε ψέματα
εγώ προΐσταμαι
άρα εγώ λέω ψέματα
άρα οι προϊστάμενοι λένε την αλήθεια
άρα κι εγώ λέω την αλήθεια
άρα οι προϊστάμενοι λένε ψέματα...

και συνδυάζω ως εξής:

οι προϊστάμενοι λένε την αλήθεια
ο Goofy (είναι σκύλος και) ήταν προϊστάμενος μου
άρα και ο Goofy είπε την αλήθεια
εγώ είμαι προϊστάμενη
άρα εγώ λέω την αλήθεια
άρα ο  Goofy είπε ψέματα…

και ερωτώ ακολούθως:

1. το παράδοξο σταματά σε μια εποχή που:«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων»;

2. γιατί την αλήθεια δεν την λέμε ΑΝΝΑ να την διαβάζουμε, να την γραφουμε και να την λέμε στο τηλέφωνο, όπως γουστάρουμε;


Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

mention #de(a)th



Εζυγίσανε τη χαρα μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή
και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.


Τη χαρά μου χάμου πατήσανε 
και στην πέτρα μέσα την κλείσανε
και στερνά την πέτρα μου αφήσανε
τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,
με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν
με καλέμι πικρό τη χαράζουν,
την πέτρα μου.

Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός
τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!



ο. ελύτης