Εζυγίσανε τη χαρα μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή
και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Τη χαρά μου χάμου πατήσανε
και στην πέτρα μέσα την κλείσανε
και στερνά την πέτρα μου αφήσανε
τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,
με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν
με καλέμι πικρό τη χαράζουν,
την πέτρα μου.
Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός
τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός απ' την όψη μου:
ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!
ο. ελύτης