Σκέφτομαι
μέρες τώρα (γιατί και με τα παιδιά στο σχολείο κάνουμε συναισθήματα) πως η καρδιά
ακούγεται από το ίδιο σημείο, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν βρίσκεται στο ίδιο
σημείο σε όλους και όλες μας. Για παράδειγμα, αν οι χειρουργοί είχαν καρδιά,
αυτή τότε μάλλον βρίσκεται στο νυστέρι τους.
Με
αφορμή αυτό σκέφτηκα που έχουν κάποιοι την καρδιά τους:
Μπορεί
να βρίσκεται σε μικρά παγωμένα χέρια που ξέρουν να κρατούν, να σφίγγουν, να
χαϊδεύουν, να στρίβουν, να λύνουν, να καρδιοχτυπούν.
Η
καρδιά μπορεί να είναι στα μάτια (έτσι δεν είναι;), χρυσά ματια, ζεστά μάτια,
μάτια που σφίγγονται, μάτια που σταματούν, μάτια που καρδιοχτυπούν.
Ακόμη
και σε (ή σαν) σπίτι μπορεί να ‘ναι η καρδιά, ζεστό σπίτι, φιλικό σπίτι, ήσυχο
συνήθως, με αναμνήσεις μπροστά στο τζάκι ή/και σε συζητήσεις για
τραπεζάκια, σπίτια που καρδιοχτυπούν.
Κλασική περίπτωση: η καρδιά που αχ αυτή τη στίγμη απουσιάζει (να κρατήσω ένα μήνυμα;), κινητή καρδιά, κατά παραγγελία ή και χωρίς, με μεταφορικό μέσο ή με χαμάλη, επειδή έχει πόδια, επειδή έχει αρχίδια ή επειδή δεν έχει τίποτα (να κερδίσει ή να χάσει), καρδιές που ξενοχτυπούν.
Αν
έχω καρδια, αν της αξίζει μία θέση, τότε η καρδιά μου είναι χωρισμένη σε μικρά
μικρά μικρά βήματα, η καρδιά μου είναι στα ποδια μου, όταν αυτά περπατούν, όταν
αυτά βηματίζουν...
Είναι στα πόδια μου που κόβονται, στα πόδια μου που τρέμουν, στα ποδια μου που πονούν...Δεν καρδιοχτυπώ: καρδιοπερπατώ. Και ευτυχώς δεν έχω ταχυκαρδίες, είναι γνωστο ποσο αργά περπατώ...
Υ.Γ.1
Η ψυχή πάντως είναι σίγουρα στο στόμα, τώρα τελευταία...
Υ.Γ.2 Θα ήθελα πολύ να ξέρω που 'ναι η καρδιά σας τέτοια ώρα...
Υ.Γ.3 Όμως σχόλια του τύπου "να κάπου ψηλώνει", ή τίποτα αστεία με βηματοδότες παρακαλώ να τα κρατήσετε μέσα σας, βαθιά στην καρδιά σας, γιατί τα σκέφτηκα κι εγώ αλλά η καρδιά δεν αστειεύεται!
