Στους ακρωτηριασμούς μας

Ότι και να πω για τα παιδικά μου όνειρα δεν νομίζω ότι μπορώ να γίνω σαφής. 

Δεν μπορώ να σας τα φωτίσω όσο θα ήθελα. Κρύβονται σε κάτι ημισκοτεινές μεριές του μυαλού μου. Τα παιδικά μου όνειρα είναι ίνες. Πιάνονται σε μεγάλους βράχους, συμπαγών αλάτων που έχουν καθίσει μπροστά μου για να μου κρύβουν τη θέα, καθώς τις φυσά ο αέρας... Μια πιάνονται από την άκρη, μια από τη μέση, μια καταφέρνουν να ξεφύγουν και να πετάξουν ελεύθερα στην αγκαλιά μου μέχρι τα τώρα. 

Τα παιδικά μου όνειρα είναι ανακατεμένοι στίχοι, ενός ατελείωτου τραγουδιού χωρίς αρχή και τέλος, το soundtrack των βραδυνών μου ονείρων:

Κι αν η ρουτίνα εμάς τους δυο δεν μας κερνάει άλλο ένα, κι αν τώρα έχω ένα αμάξι που ποτέ δεν έχεις μπει, κι αν για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλη, κι αν δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω, με δίχως ιδέες και δίχως σημαίες δίχως καβάντζα καμιά, όχι όχι αυτό δεν είναι ένα τραγούδι…

Όμως κάτι μέρες σαν και τη σημερινή, που τα χέρια μου χάιδεψαν το πουλόβερ σου και το κασκόλ σου, θυμάμαι πως ακόμα ονειρεύομαι τα παιδικά μου όνειρα, πως ακόμα δένομαι στις κλωστές και τραγουδάω στον ύπνο μου, γιατί εσύ είχες τη σοφία στα 14 να μου πεις πως έχω το δικαίωμα.

Δεν θα στο ξεχρεώσω ποτέ. Μπορώ να το χαρίζω κι εγώ σε κάτι πιτσιρίκια που συναντώ κάθε πρωί (παρα τη θέλησή μου). Αλλά δεν είμαι 14 και δεν είμαι τόσο σοφή.

Σ΄αγάπω όσο τα όνειρά μου, αλλά κυρίως μου είσαι πολύτιμος όσο το δικαίωμά μου. Κι ανησυχώ για τα όνειρά μου, κι ανησυχώ για το δικαίωμά μου και πάντα ανησυχώ για σένα.

Καλό βράδυ, αγαπημένε μου… Ραντεβού τον Απρίλη, λοιπόν… 

Στους ακρωτηριασμούς μας: 

http://www.youtube.com/playlist?list=PLNfyX4jych2w3pYGZ6_sYhcaGEt6XGAus