Ανωριμότητα/ Παιδικότητα κι άλλα καλοκαιρινά φρούτα, λίγο πριν φτάσουν τα παιδιά του φθινοπώρου. Πολύ κουβέντα για την έννοια της μιας και για την έννοια της άλλης. Άλλη σκέψη εγώ, άλλη εκείνη! Εγώ να την εκτιμώ γι’ αυτό που έχει κι εκείνη να υποστηρίζει πως το σημαντικό στους ανθρώπους είναι η έλλειψή του: εγώ αγαπώ την Ilh για την παιδικότητα της κι εκείνη εκτιμά στους ανθρώπους την καταπολέμηση της!!!
Επιλέγω την παιδικότητα στους άλλους/ στις άλλες. Όσοι/ες γνωρίζετε λίγο περισσότερο τους αγαπημένους μου και τις αγαπημένες μου το φανταζόσαστε. Πολύ λίγοι είναι φτιαγμένοι για ανεξαρτησία, είναι ένα προνόμιο των δυνατών. Είμαστε όλοι αδύναμοι και ζούμε με αυτό. (Με το ότι δεν είμαστε όλοι αδύνατοι δυσκολευόμαστε!).
Γι’ αυτό κι η ελαφρότητα, η αλαφράδα με την οποία συναντούν τη ζωή, τα παιχνίδια, οι γκάφες, οι φάρσες και κυρίως οι αναμνήσεις από τις συναντήσεις μας με το θεό Έρωτα... Αχ… Θυμάμαι πως κάποτε ήμασταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο μέσα στη ζωή και μόνο ένα γεφυράκι υπήρχε ανάμεσα μας. Ακριβώς τη στιγμή που πήγαινες να ανέβεις σε αυτό σε ρώτησα: «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι για να με συναντήσεις;». Και τότε έπαψες πια να το θέλεις. Κι όταν σε παρακάλεσα ξανά έμεινες σιωπηλός/η. Από τότε βουνά κι ορμητικοί ποταμοί κι ό,τι άλλο χωρίζει κι αποξενώνει μπήκαν ανάμεσά μας. Κι ακόμα κι όταν το θέλαμε, δεν ήταν μπορετό να συναντηθούμε! Μα όταν θυμάσαι τώρα εκείνο το μικρό γεφυράκι δεν έχεις πια λόγια - μόνο λυγμούς και απορία.
Ταυτόχρονα, όμως που τα 32 χρόνια πια στην πλάτη μου δεν μου επιτρέπουν ούτε λεπτό να χαρίσω στην ανωριμότητα. Η ανωριμότητα δεν φωτίζει. Μόνο αυτός που χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να κρίνει το παρελθόν. Η ανωριμότητα και ο εγωκεντρισμός οδηγεί μόνο στο σκοτάδι. Το να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου μπορεί να είναι και ένα μέσο για να τον κρύβεις. Η ανωριμότητα, ο εγωκεντρισμός και η ανευθυνότητα με ντροπιάζουν και με αποκτηνώνουν. Θέλω οι άλλοι/ες να με απαλλάσσουν από την ντροπή! Τι πιο ανθρώπινο;
Στο κάτω κάτω της γραφής και της μπίρας συμφωνήσαμε σε ένα: η ωριμότητα του ανθρώπου έγκειται στο να ξαναβρίσκει κανείς τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε.
Υ.Γ. Προσοχή: Περισσότερο από το μισό κείμενο είναι του Νίτσε.
Ερώτηση 1η: Τι ακριβώς είναι το ταλέντο αν μπορείς να μου εξηγήσεις για να δω αν μπορώ με τη σειρά μου να σου δώσω την άδεια μου για να τόχεις (είμαι φίλη σου, έτσι;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτηση 2η (μάλλον διαπίστωση, για να ακριβολογώ): Ειλικρινά...ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ποιο ανώριμο από το να μου υπενθυμίζεις ότι είμαι αδύναμη και όχι αδύνατη, δεδομένου ότι είναι 4 Αυγούστου, θλιβερή επέτειος, κι εγώ είμαι στην Τσόχα, στον 2ο όροφο και σχολιάζω το κείμενό σου, ενώ πρέπει να δουλέψω..Ας είναι..Θα μείνει χωρίς αντικειμενική ενημέρωση η ανθρωπότητα για ακόμα δέκα λεπτά, κι αυτό εξαιτίας σου...
Ερώτηση 3;;; Τι σου κάνανε;
Ερώτηση 4; Τι σου είπανε;
Ερώτηση 5; (ή μάλλον απαίτηση, γιατί συνεχίζω να είμαι ακριβολόγος) ΕΞΗΓΗΣΕ ΜΟΥ, άμεσα, γιατί ενώ θάπρεπε να πάρεις τα 32 σου χρόνια (άλλη μπηχτή για εμένα, έτσι;) και να τα κάνεις βόλτα στην παραλία, κάθεσαι και προβληματίζεις τους ανθρώπους..Ε;
Υ.Γ.(1) Μην αρχίσω για τον Νίτσε..γιατί του τάχω μαζεμένα...
1. Ό,τι κι αν έχει κανείς από πονοκέφαλο μέχρι ροζ βίλα στην Εκάλη ("παιδί της Αλλαγής βλέπεις εγώ και όχι του Μεταξά!) πρέπει να έχει την άδεια των φίλων του. Οι φίλοι για κάποιον μπορεί να είναι αδέρφια ή λανθάνοντες έρωτες ή καμάρι για μένα οι φίλοι είναι ταλέντο!
Διαγραφή(Οι σκέψεις είναι πάντα σκιές των συναισθημάτων μας -πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ᾽αυτά.Νίτσε)
2. Να στο πω αλλιώς, μπας και διαπιστώσεις πιο ουσιαστικά: οι αδυναμίες σου δεν σε ταΐζουν τόσα χρόνια; Ήδη από τις "τρεις χάριτες" δεν μάθαμε (στα άγουρα χρόνια της νιότης σου) πως τα τουλουμπάκια είναι η λύση στον χωρισμό; Ε, λοιπόν, τι προτιμάς; Ρώμη ή Παραμυθία; Ο καθένας για την Ιθάκη του...
(Η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν μια πολύ ηλίθια υπόθεση, αν δεν υπήρχε το πνεύμα που φύσηξαν μέσα της οι αδύναμοι Νίτσε).
3. Αποφάσισα να αλλάξω πέντε πράγματα, κι αρχίζω από το αντικείμενο δουλειάς μου, τι πιο τεχνοκρατικό;
(Φοβάμαι ότι δε θα απαλλαχτούμε από το θεό, αφού πιστεύουμε ακόμη στη γραμματική. Νίτσε)
4. Μου είπαν πως "δεν μπορούν ή/και δεν θέλουν", αλλά μάλλον μου έλειπε πολύ το να μου μιλήσεις εσύ, μικρή κι αγαπημένη μου...
(Στην αληθινή αγάπη, η ψυχή είναι εκείνη που περιβάλλει το σώμα. Νίτσε)
5. Γιατί, αγαπημένη μου, η παραλία είναι (ακόμα!) κάτω από το πεζοδρόμιο...
(Οι ποιητές είναι αναιδείς απέναντι στα βιώματά τους: τα εκμεταλλεύονται. Νίτσε)
ΥΓ Ο Νίτσε λέει και κάτι ακόμη:
Εναντίον της ανίας, ακόμα και οι θεοί αγωνίζονται μάταια.
Αυτό αφιερωμένο στην αντικειμενική ενημέρωση...
Ασε κάτω τον Νίτσε...ΤΩΡΑ...Δεν έχεις την άδειά μου να τον ξαναπιάσεις στα χέρια σου μέχρι το Δεκέμβρη, που θα κάνει κρύο και θα χιονίζει και μπορεί αν είμαστε τυχεροί νάχει πτωχεύσει η χώρα και να βρίσκεται σε κατάσταση εξέγερσης...Είναι Κυριακή, γιορτή, Ελένη (το ξέρεις το τραγούδι ή ήσουνα πολύ πάλι πολύ μικρή όταν τον τραγουδάγανε; - Κι εγώ πολύ μικρή ήμουν με το Νέο Κύμα, μη σου πω αγέννητη, το ξέρω όμως) άντε βγες να κάνεις καμιά βόλτα, καμιά βουτιά, καμιά βλακεία, να ερωτευτείς, νάχουμε να λέμε τα βράδια του χειμώνα, τρώγοντας κάστανα μπροστά στο σβησμένο καλοριφέρ...Είναι ο ζεστός μήνας Αύγουστος και ευτυχώς είσαι χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα..Και δεν τον χάνεις τον φίλο σου τον Φρίντριχ, μπορώ να στο εγγυηθώ εγώ αυτό...Και πες του αν ξαναβρεθείτε πριν τον Δεκαπενταύγουστο εμένα έχει αρχίσει τελευταία να με κοιτάζει η άβυσσος κι έχει κι αυτός τις ευθύνες του...Αντε συγχύστηκα απογευματιάτικα..
ΑπάντησηΔιαγραφή