Όταν (ξανα)διαβάζω Μπέκντελ την ώρα που παίζει ο Λαζόπουλος και αυτοψυχαναλύομαι(φθηνά) απορώντας με ποιο τρόπο ο Ξαπλώπουλος που επικαλούνταν τόσο συχνά η μάνα μου, όταν με έβλεπε να διαβάζω και να μην καθαρίζω, με οδήγησε στο "να κοιτάζω, να με βλέπουν, να υπάρχω" -παραφρασμένη φράση:ναυάγιο και κιβωτός της μικρής ζωής μου- η μία και μόνη απάντηση που υπάρχει είναι ο Χριστιανόπουλος:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.
καλό καλοκαίρι...
και ακούστηκε Κιβωτός...
το αστειάκι με το φτηνά είναι του google blogger, αλλά το αγάπησα... θα μπορούσε να είναι και δικό μου! χχχ
ΑπάντησηΔιαγραφή