το καθρέφτισμα (σε απέναντι καθρέφτες)

για ένα παλιό ψάρι σε παλιά στεριά...

 

Μια φορά κι έναν καιρό ένα γοργονόψαρο γέννησε.  Κοντά στη φωλιά της, ανάμεσα στα φύκια. Δεν ήταν ένα γοργονόψαρο όπως τ’ άλλα: αγαπούσε πολύ τα σκουλαρίκια.

Γέννησε. Στη θάλασσα. Στα φύκια. Χωρίς σκουλαρίκια. Αγνώριστη.

Αγάπησε τόσο το νέο ψαράκι. Το ‘κλεισε στην αγκαλιά της και του έδινε για χρόνια ανάσα απ’ τις φυσαλίδες της.  Μόνο όσες της έλεγε ο θαλασσογιατρός. Αχ πόση αγωνία είχε γι’ αυτό!

Δεν μπορούσα να ακούσω, δεν έπρεπε να ακούσω. The fish is mute.

Όταν έφτασε η μέρα φόρεσαν την ίδια στολή, τα ίδια γυαλιά, ξυπόλιτες και πιασμένες χέρι χέρι έφτασαν έξω από την καλύβα με τη ροζ κουρτίνα.

Ροζ νυχτικιά; Παραπέτο στο χρόνο; Ροζ χρονομηχανή. Σε ποιαν από όλες ανήκει; Τι χρονιά είναι; ’39 ’41 ’68 ’77 ‘81;

Τα πόδια της τρέμανε. Το δέρμα καθαρό. Χωρίς λέπια. Διάτριτο. Μόνο τρίχες. Από τι να την προστατέψει άλλωστε. Ό,τι φοβόταν ήταν μπροστά της και οι άγνωστοι κυνηγοί από καιρό εξαφανισμένοι. Δεν χρειαζόταν να χτυπήσει. Η μάνα της ήταν μέσα, κι η γιαγιά της, κι η αδερφή της, κι η ανηψιά της. (Μόνο η νέα της κόρη έλειπε αλλά θα την έφερνε κι αυτήν αργότερα, όταν θα γεννιόταν).

Ένα μπουκάλι βότκα, τρεις δίσκοι των cure, Κυριακή βράδυ με βροχή στη Βικτόρια.

Θα την άφηνε να μεγαλώσει εκεί στο σπίτι με τους καθρέφτες. Έπρεπε από τώρα να βρει που ανήκει. Έπρεπε να μάθει να καθρεφτίζεται. Θα τις το μάθαιναν εκείνες. Ήταν καλές σ’ αυτό. Ένα λάθος σκύψιμο πάω από τη λίμνη, μια λανθάνουσα ματιά και μένεις ανάπηρη. Χωρίς είδωλο. 
 

Ήρθε να την αφήσει και την άφησε.  Το ήξερα. Ήμουν συνένοχη.

Και τότε ακούστηκε:http://www.youtube.com/watch?v=dacUFNeFJ9o