Κωνσταντινούπολη 3

Αν μια λέξη μπορεί να σταθεί ισότιμα δίπλα στην Κωνσταντινούπολη, νομίζω πως είναι η λέξη αντίθεση. Όχι με την στερεοτυπική έννοια που αναιδώς χρησιμοποιούμε, όταν αναφερόμαστε σε χώρες της Ανατολής. Οι οικονομικές, πολιτικές, ταξικές, εθνικές, γλωσσικές, θρησκευτικές αντιθέσεις είναι εξώφθαλμες και γι’ αυτό δεν νομίζω πως θέλω να πω αυτό και να κρατησω αυτό...

Θέλω (και δεν θέλω) να μιλήσω για το ασπρόμαυρο μιας πολύχρωμης πόλης, για το ασπρόμαυρο της αντίθεσης σε μία γλώσσα που ξέρεις και δεν ξέρεις, που καταλαβαίνεις και που δε καταλαβαίνεις, για μια πόλη με μια ιστορία που υποψιάζεται κανείς το μεγαλείο του παρελθόντος της, ζει από αυτό, περπατά γύρω του, αλλά με θράσσος περνά τη θάλασσα απέναντι και το κάνει cart postal. 

Μια πόλη που δεν είναι πρωτεύουσα και ταυτόχρονα έχει αποτελέσει το κέντρο ενός ολόκληρου κόσμου που γνωρίζουμε, αλλά που δεν ξέρουμε την ιστορία του. 

Που φροντίζει τα αδέσποτα ζώα της όσο φροντίζουν κι αυτά τους αδέσποτους ανθρώπους της και κανένας θεός και τους δύο.

Που οι σημαίες του ουράνιου τόξου μπαινοβγαίνουν στα παράθυρα, λάβαρα εφήμερα  σε καθημερινή μάχη.

 

Με έπιασα να διασκεδάζω σε μία θεοκρατούμενη πόλη που οι γυναίκες αντικειμενοποιούνται.

Πήρα μέρος σε διάφορες σκηνές παρωδίας ταυτόχρονα όμως που βρήκα το ρόλο μου πολύ ταιριαστό σε αυτές. Είδα το σπουδαίο στην έλλειψη σοβαρότητας.

Δεν ξεχρέωσα με την πόλη, αντιθέτως άνοιξα λογαριασμούς με τις ανηφόρες της. 

Έκοψα ένα κλαδί από το οικογενειακό μου δέντρο που χρόνια η γιαγια μου έκοβε, ώστε να ραπίζει τη γλώσσα μας και τα χέρια μας κάθε φορά που υποψιαζόταν πως κάποια καλοσύνη υποβόσκει μέσα μας για τους Τούρκους και τη χώρα τους...

Το έκοψα αυτό το κλαδί και το άφησα σε ένα ελληνικό νεκροταφείο της πόλης, γιατί επιτέλους κατάλαβα: δεν συγχωρείς σίγουρα τον βίαιο δυνάστη σου, αυτόν που σε ξεσπιτώνει και φυτεύει μέσα σου το σπόρο του νόστου που μόνο μεγαλώνει και που δεν ξεραίνεται ποτέ, όμως σίγουρα δεν σταματάς να μισείς ποτέ αυτόν που σου στερεί το δικαίωμα στην ομορφιά, στο αυταπόδεικτο της ομορφιάς. Το ασίγαστο μίσος της γιαγιας μου πήγαζε από καθαρό πηγαίο ανθρώπινο φθόνο.

Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα μοναδικό φθηνό οικείο dolmuş που (δεν χρειάζεται να) τρέχει σαν τρελό σε μια γέφυρα ανάμεσα σε δυο ηπείρους, που χωράει όοολη μου την περιουσία: τους πιο αγαπημένους μου, (κάποιους από)κείνους που αγαπώ.

https://www.youtube.com/watch?v=te-3DP1RcoU

Εις το επανειδείν!

(λίγο από το soundtrack του ταξιδιού είναι κρυμμένο και στις φωτο)