Εχω ράμματα για τη γούνα μου, ένα μήνα μετά...

Απορίες στο κρεβάτι:

Από παλιά η βιβλιογραφία αδιαλλείπτως και ρυθμικά φωνάζει πως ξαναζούμε τα δράματα της ζωής μας άλλοτε στον ίδιο ακριβώς ρόλο και άλλοτε το ίδιο σεναριο αλλά από άλλο ρόλο κάθε φορά. Αυτό άραγε εννοούμε «εκδίκηση»;

Σε ένα καινούριο αγαπημένο δράμα που παρακολουθώ ειπώθηκε η σπουδαία ατάκα «επειδή είμαι χαριτωμένος δεν σημαίνει πως δεν είμαι και σοβαρός» φράση στην οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Άργησα πολύ να καταλάβω πως κάτω από το κοριτσάκι στο πόδι είναι πιο πιθανό να γραφτεί αυτό παρά το: "tout finit par des chansons". Αυτό άραγε εννοούμε «δώσε χρόνο»;

Μία φίλη έλεγε παλιά, όταν εκείνη ήταν νέα και όταν εγώ ήμουν ωριμότερη, πως ο ορισμός της μοναξιάς είναι ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει. Και τότε καθομαστε σε ένα ξυλινο μπαρ πάνω από ένα αναλογικό σταθερο τηλέφωνο. Τώρα κάθομαι απέναντι σε έναν imac, δίπλα σε ένα ασύρματο, κρατάω ένα ipad και φορτίζω καθημερινά το κινητό μου. Αυτό αραγε εννοούμε “μοναξιές, ε;”;

Μπαίνοντας στο χειρουργείο ήλπιζα πως θα αποκτήσω μία ανάμνηση για το μέτρημα από το μηδέν ως το άπειρο, και θα σταματήσω να ακούω πια το τραγούδι στο μυαλό μου, γιατί θα έχω πια βίωμα. Αλλά δεν τα κατάφερα. Όλοι εκεί μέσα ασχολούνταν με το πόδι μου. Στην συνέχεια ήρθε η αγαπημένη μου -κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος- αναισθησιολόγος η οποία προς στιγμήν φάνηκε ότι θα ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό και αναθάρρυσα, σκέφτηκα ήρθε η ώρα μου. Αλλά δυστυχώς αυτή ασχολήθηκε με το χέρι μου... Αυτό εννοούμε “μη δημιουργικός χρόνος”;

Φτάνει όμως γιατί σήμερα έχουμε γενέθλια και αυτή τη φορά θα σας κάνω εγώ δώρο και θα σας δείξω κάτι για το οποίο ντρέπομαι πολύ αλλά νομίζω πως θα σας ανοίξει τα μάτια (δυστυχώς εμένα μου άνοιξε το πόδι με την κακή την έννοια) για το γιατί έπεσα κι αν μου άξιζε. 

Όσο κατέβαινα με τον J. το μονοπάτι, επείδη φοβόμουν να κοιτάξω γύρω γύρω μην πέσω(χα χαχα χαχα χα χαχα)ήμουν συγκεντρωμένη και έφτιαχνα στο μυαλό μου την επόμενη ανάρτησή μου στη rozzallia, σας παρουσιάζω το προσχέδιο, με τίτλο "Παροιμία μου και παροισία σου" με θέμα ένα βίωμα για κάθε μία παροιμία. Όπως καταλαβαίνετε, πρόλαβα κι  έφτιαξα μόνο την πρώτη, όπως εσείς έτσι κι εγώ έχω σκάσει από την περιέργεια για το τι σκατά βίωμα θα έβρισκα για την τελευταία αγαπημένη μου παροιμία! 

Καλή διασκέδαση με τις πομπές μου:

Γεννήθηκα με μία έμφυτη, πηγαία αγάπη και κατανόηση στις παροιμίες, στη λαϊκή φιλοσοφία. Το ασίγαστο μίσος μου για την κάθε προέλευσης και κάθε σκοπιμότητας ή/ και χρησιμότητας  λαϊκότητα την γνωρίζετε. Όμως όταν το θέμα φτάνει στη λαϊκη σοφία, κάτι ξυπνάει μέσα μου και το ενδιαφέρον μου χτυπάει κόκκινο! Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την αγαπημένη μου ανακάλυψη σε σχέση μ’ αυτό:

1. Τους τελευταίους μήνες μπορώ και κάνω συνδέσεις που μου βγάζουν νόημα... Για παράδειγμα πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει ασφαλής και προστατευμένος (για να μην το χοντρύνω λέγοντας υγιής) σε περιβάλλοντα που συνήθιζα να κοροϊδεύω, να χλευάζω... Κατανοώ μέσα σ’ αυτά λόγους ύπαρξης! Γιατρεύω τη σοβαροφάνεια που μου επέβαλε για χρόνια το υπερεγώ μου. Τρομακτικότερο δε ότι την ίδια ανακάλυψη συζήτησα και μοιράστηκα πρόσφατα με τον 75χρονο πατέρα μου, ο οποίος ανέλαβε και με μία επαναστατική προκύρηξη την ευθύνη για αυτή μου την τάση...

Επιμύθειο: Ό,τι κοροιδεύω, το λούζομαι...

2. Επιμύθειο: Ας πηδάμε κι ας γελάμε για να λεν πως δεν πεινάμε.

3. Επιμύθειο:  Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι ή/και Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί τζαμί ή/και Χέστηκε ο Πολύδωρος που ‘ναι στα πόδια γρήγορος.

4. Επιμύθειο: Ήρθε κι άλλος απ’ την Κω και γυρεύει μερτικό.

5. Επιμύθειο: Χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι.

ΥΓ 1:Το "Μόχα" δώρο μου...
ΥΓ 2:Επειδή το διηγήθηκα πριν από λίγο κάπου και λέω να μην το στερήσω σε όσους/ες είστε μακρυά μου: μετά το χτύπημα, σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει να πεθάνω εκεί, γιατί θα γαμήσω τη ζωή των άλλων που βρίσκονταν γύρω μου, όμως ταυτόχρονα είχαν κολλήσει και οι παροιμίες στο μυαλό μου. Επίσης, δεν ήξερα και πως να προφυλαχτώ του θανάτου. Όλο αυτό το χάος στο μυαλό μου είχε σαν αποτελεσμα να καταλήξω πως κι αν πεθάνω αντε θα μου κάνουν τα σαράντα στην Αμοργό, αντε θα με κλάψουν έναν χρόνο, δύο χρόνια, στα τρίχρονα θα με ξεχάσουν... Επιμύθειο: Αλίμονο από αυτόν που φεύγει...