Στην
πλατεία του Γκαζίου κατεβήκαμε για να συνεχίσουμε την Δυναστεία που είχαμε
ξεκινήσει μέρες τώρα. Δεν πέρασα όλα τα τοιχάκια της πλατείας. Τους κοιτούσα
από μακρυά. Ο J δεν κατάλαβα πώς, έφτασε δίπλα
τους. Θαρραλέος πάλι. Σκέφτηκα πάλι. O J γελούσε με ειλικρίνεια. Γελούσε και
κινούνταν ανάμεσά τους, δείχνοντάς τους συμπάθεια. Πάντα το κάνει. Τον έβλεπα
να κινείται πίσω και μπρος, κάνωντας αυτιστικές κινήσεις και κάθε τόσο η μπέρτα
του άλλου να ανεμίζει. Σχεδόν τον ακουμπούσε.
Ξαφνικά,
χωρίς να μπορώ πια να διακρίνω τον J – μα πού χάζευε;- ο άλλος άρχισε να κινείται προς το μέρος μου.
Σκέφτηκα ότι κάνω λάθος και δεν θα ‘ρθει. Άλλωστε δίσταζα να φωνάξω. Κι αν
έκανα λάθος; Κι δεν ερχόταν προς τα εμένα; Θα χάναμε όλο το παιχνίδι. Είχε φτάσει
στα δέκα βήματα και δεν άντεξα: άρχισα να ουρλιάζω!
Ο
J μ’ άκουσε, πέταξε την σαμπάνια,
το ποτήρι έσκασε και έγινε χίλια κομμάτια πάνω στο τοιχάκι, εκεί που οι
ποδηλάτισσες ακουμπούν τα ποδήλατα τους και κοίταξε μια εμένα και μια τον άλλο.
Ευτυχώς, ο Άλλος σταμάτησε και κατάλαβε. Ευτυχώς ο Μπάτμαν δεν μου ζήτησε ποτέ
το τηλέφωνό μου. Ο J τον είχε σταματήσει. Νικήσαμε πάλι.
Τι τα θες τώρα;
Τι να ρωτήσω;
Τι να απαντήσω;
Η ψημένη στην υγειά σου, τα τοξωτά μπαλκόνια του Έλενα
και ο μόνιμος μουσικός μου λόξιγκας μαζί με το φρέσκο χρυσό ντέρμπι της ΙΟΝ
ταξιδεύουν την Άλισον στη Σουηδία. Κι εγώ πίσω, στις αλυκές της ζωής να
μυρίζομαι το αλάτι και να φοβάμαι πάντα την εκλαμψία.
Σε ευχαριστώ, μικρή μου ψυχανάλυση.
Σε ευχαριστώ που με πήδηξες κι απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου