Είδαν
το έμβρυο τρομαχτικά μεγαλωμένο. Δίχως να γεννηθεί έσπρωχνε από μέσα τα διαφανή
ελάσματα του αμνίου. Τυλιγμένο στις βυσινιές του θήκες έπιανε ολόκληρο το σώμα
της γυναίκας.
Τεράστιο έμβρυο θηλυκό που επάλευε
και τέντωνε την μήτρα και με αγωνία πάλευε για να απελευθερωθεί από το
αιματωμένο δίχτυ της μάνας.
Να ελευθερωθεί και όχι από το σώμα εκείνης της μάνας και σα να πάλευε να βγει
σε άλλο κόσμο. Αυτόν που είναι πιο πάνω από το δικό μας και προς αυτόν
παράσερνε και την μητέρα και την ξέσκιζε. Όμως αυτή δεν άντεξε κι όσο μπόρεσε
κράτησε κι έπειτα αφανίστηκε. Πιασμένο μέσα στο σώμα της γυναίκας και την
εκτόπισε στο τέλος. Τώρα την χώνευε αργά. Έβλεπες εκείνο που δημιουργείται να
δημιουργεί. Αναποδογύρισε η σειρά του κόσμου και ήταν σα να γυρνά προς τα πίσω
το γέννημα και να γεννά αυτόν που τον γεννούσε. Η γυναίκα είχε μικρύνει φριχτά
κι είχε καταντήσει ένα αποξηραμένο σώμα μικροσκοπικό.
Μια μικρή γυναίκα κι ακόμα ζωντανή
από τον ομφαλό εκείνου του πελώριου εμβρύου. Καταποντισμένη μάνα και βλαισή να ακολουθά ρουφηγμένη.
Με μιαν αβουλία ακολουθούσε τις άγριες κινήσεις του παιδιού της. Οι μικρές και
αθώες κινήσεις με θανάσιμο κόπο επαναλάμβαναν τις ταραγμένες κινήσεις του
παιδιού και φαίνονταν να υποφέρει μαρτυρικά. Παραδέρνει στρεβλωμένη και γυρτή επάνω
στην χοντρή κοιλιά που έπαλλε και ανεβοκατέβαινε με βία του εμβρύου. Σαν
παρασυρμένη από άγριο ρεύμα συστρεφόταν απάνθρωπα και κάθε λίγο τινάζονταν. Στο
ατελείωτο τράβηγμά της έπεφτε και συνθλιβόταν κι από το στόμα της έβγαινε ένα
σφύριγμα κι ένας μικρός αφρός και τα μαλλιά της κατάμαυρα και λαδωμένα.
Εστήλωνε συνέχεια το βλέμμα της λοξά κι όλο το όμμα της με τρόμο ανεστραμμένο
προς το παιδί σα να του ξέφευγε που την εκυνηγούσε.
Αυτή η
γέννα δεν ετελείωνε.
Χειμωνάς
Γ.
Ως βάση του
κτιρίου η πάγια θέση μου πως η φράση “θέλω να γεννήσω το παιδί του” δεν γίνεται
κατανοητή, αφού άλλωστε είναι ειπωμένη σε μία γλώσσα που δεν μεταφράζεται. Ως κορμό, πάνω από τη βάση τις προσπάθειες
ψ-ανάλυσης και θεραπείας. Όχι γιατρειάς. Άλλωστε η αστική μου ματιά δεν θα
επέτρεπε την γιατρειά. Τότε η απασχόληση μου θα γινόταν δημιουργία και ο κόσμος
θα άλλαζε, Κεμάλ… Ως στέψη του τη σχέση
ή μη σχέση των δύο φύλων και την τοποθέτηση του στο χρόνο, σε μια Αθήνα που
σήμερα το απόγευμα είδε να την στεφανώνει ένα ουρανιο τόξο που οδήγησε σε μία
Σελήνη μόλις 2 ημερών…
Μετά θα αφήσω από τα υψίκορμα παράθυρα να μπουν στοιχεία
μυθιστορηματικά ή ρομαντισμού ακόμη και επιστημονικά. Λίγο πριν τη θεμελίωση θα
συγκεκριμενοποιήσω πως η απαραίτητη συμμετρία,
ώστε όλη αυτό το εγχείρημα να επιτύχει διασφαλίζεται από την άμεση και απόλυτη
σύνδεση του με το φαινόμενο της ζωής του ανθρώπου, κι ο τελευταίος άλλωστε
είναι συμμετρικός. Κι η αρχιτέκτονας ήταν συμμετρική. Το θυμάμαι. Μας το έδειξε
στο σχολείο.
Εν
ολίγοις, αυτό που σήμερα όλη μέρα επρεπε
να κάνω ήταν να περιγράψω ένα νεοκλασικό και να πάρω τη μαμά μου τηλέφωνο. Αυτό
που έκανα ήταν να ψάχνω εικόνες της Τήνου αναλόγιζόμενη το μοναδικό
ταξίδι που πήγα ποτέ με τη μαμά μου. Εκείνη ανησυχούσε για τη σχέση της με τον
ουρανό γονατισμένη στα τέσσερα. Από τότε και μέχρι σήμερα εγώ προσπαθώ να
τακτοποιήσω μέσα μου αυτή της την σχέση, άλλοτε ενοχικά και άλλοτε δημιουργικά. Βρήκα
λοιπόν, έναν περιστερώνα. Τα μισώ τα περιστέρια. Τα λύτρα της απαγωγής της νιότης
της θα τα αφήσω τελικά, μπροστά σε έναν Τηνιακό περιστερώνα.
Κι αν προσπαθώ 22 χρόνια να
χτίσω στο μυαλό μου νεοκλασικά κτίρια, που να με εντυπωσιάζουν, δεν φταίει η
μαμά μου. Τα χτίζω μόνο για την κόρη μου. Σήμερα το κατάλαβα. Δεν θα με δει να
γονατίζω για να βρω τη σχέση μου με τον ουρανό. Ούτε θα ακούσει από μένα ποτέ για
περιστέρια.
Θα της μάθω να πιάνει ποντίκια.
Με ξώβεργες.
Αφιερωμένο: http://www.youtube.com/watch?v=YALl6Nsx1H8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου