Μπορώ να αγαπήσω την ερώτηση σου, μπορώ να αγαπήσω την απάντηση μου, αλλά τίποτα από τα δύο δεν μπορώ να δικαιολογήσω και αυτό με αφήνει για άλλη μια φορά μόνη σε μια γκρίζα ζώνη (να γράφω ρίμες)!
Πριν από μια πενταετία, εγκατέλειψα τους συντρόφους και είμαι σίγουρη πως κάποιους γνώρισες εχθές...
ήταν ο νεαρός στα σκαλάκια και η κυρία στην Αμαλίας...
Αργότερα, προσπαθώντας να παρηγορηθώ, έπεσα πάνω σου...
-Πού ήσουν χθες;
-Στο σπίτι μου, μόνη μου, μπροστά στον υπολογιστή μου...
Φοβόμουν να κατέβω, φοβάμαι να στο πω, φοβόμουν για σένα, θα φοβάμαι άραγε για πάντα...
Μετά από μια πενταετία, σήμερα, με εγκατέλειψε ο σύντροφος μου και είμαι σίγουρη πως τον έχετε γνωρίσει...
ήταν ένας πιτσιρίκος στα σκαλάκια, που τον βοήθησε μια κυρία στην Αμαλίας...
Είμαι μία από το ευρύτερο κοινό που υποτιμούν την νοημοσύνη της, όπως λες.
Αλλά στο ορκίζομαι- χωρίς να έχω τίποτα ιερό και όσιο και χωρίς να υπάρχει τίποτα όρθιο γύρω μου- πως θα έχω τα μάτια μου πάνω σου...
Θα διαβάζω κάθε μέρα την ερώτησή σου, αλλά δεν θα έχω ποτέ τη σωστή απάντηση για σένα, δεν θα έχω ποτέ την σωστή απάντηση ούτε για μένα.
Στις 29-06-2011 ήμουν στο σπίτι μου, μόνη μου, μπροστά στον υπολογιστή μου, γιατί φοβόμουν...
(Το ξέρω πως το ξέρεις πως μπορείς να αγαπάς και να μην είναι το σωστό, γιατί κάνεις σαν παιδί;)
Όσο, λοιπόν, κι αν γράψω, το ξέρω και το ξέρεις πως δεν φτάνει,
γιατί εχθές δεν ήμουν εκεί.
Και αυτή είναι μια αδικαιολόγητη απουσία.
Υ.Γ. Άραγε η σημερινή μου παρουσία στην γκρίζα ζώνη των φοβισμένων είναι δικαιολογημένη;