Τα βιβλία του χειμώνα πρέπει να παρασύρουν μακριά. Άλλους χειμώνες πολύ μακριά, άλλους πιο κοντά. Αντίθετα, τα βιβλία του καλοκαιριού πρέπει να «κουμπώνουν» με την παραλία. Δεν είναι τωρα που θέλω να φύγω παρά να μείνω, να αφομοιωθώ, να σβηστώ και να ξαναγραφτώ. Θέλω να ακουμπήσω το στρώμα, τη ψάθα, την πλαστική καρέκλα και ανοίγοντας την πρώτη σελίδα, διαβάζοντας την αρχη να ακούσω τον ήχο της ασφάλειας Όπως ο ήχος του Χατζηγιαννίδη στον «Φιλοξενούμενο», του Κόου στο «Σαν την βροχή πριν πέσει»…
Έτσι λοιπόν θέλω την παραλία μου:
η πρώτη ματιά, η πρώτη μπουκιά, η πρώτη γουλιά…να με κατακτήσει, να με νικήσει…
με λίγες σκιές εδώ κι εκεί, όχι μαζεμένες στο ίδιο σημείο…
μεγάλη…ώστε να αντέχει και κανέναν συνάνθρωπο…
με άμμο, με χαλίκι, με βότσαλο με όλα τα εύκολα, τα βατά
και τέλος, τη θέλω με δόσεις, θέλω λίγη κάθε μέρα…
Α…και να έχει κι ένα υστερόγραφο: έναν αχινό, μια μικρή σπηλιά, μια αγάπη για το καλοκαίρι…
Έτσι, είναι το βιβλίο μου:
Αργύρης Χιόνης, Το οριζόντιο ύψος (και άλλες αφύσικες ιστορίες)
Εκδόσεις Κίχλη, 2008, με σχέδια της Εύης Τσακνιά
«Κάτι σαν εισαγωγή»: ένα όνειρο …
Έντεκα ιστορίες με σκιές, με αποχρώσεις, με παραμύθια με τίτλο όπως «Μια πέτρα που δεν είχε τίποτα να χάσει, μέχρι που ανακάλυψε έναν καινούριο κόσμο και τον έχασε αλλά και με επιμύθια που κρύβουν τον ήλιο άξαφνα «Αν δεν προλάβεις να πεθάνεις νέος, πεθαίνεις νάνος»…
Μεγάλες κουβέντες που όμως χωρούν ανθρώπους: παπάδες, παιδιά, βασιλιάδες, αστυνομικούς, χωριά ολόκληρα…
Εύκολα «παραμύθια για μικρομέγαλα παιδιά και μεγαλόμικρους ενήλικες» …
Σε δόσεις μικρών αυτοτελών (;) ιστοριών που όμως σε εθίζουν επικίνδυνα…κι άλλο…κι άλλο…
και για υστερόγραφο: Σημειώσεις, παρακαταθήκες για το μέλλον
«Οι κρητικοί είναι μεγάλοι ψωματάρηδες», το έμαθα εκεί που έζησα, το θυμήθηκα εδώ που διάβασα, στο λέω για εκεί που πας…μπλουμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου